Kamera artık sadece sette değil, her yerde. Bugün en büyük sınav inandırıcılık..

Bir zamanlar oyunculuk dediğimiz şey, sahnenin en uzağındaki seyirciye ulaşma meselesiydi. Ses yükselir, jest büyür, duygu kalın çizgilerle çizilirdi. Kamera yokken bu bir zorunluluktu. Kamera varken ise alışkanlık olarak kaldı. Büyük oynayan, güçlü sanıldı. Ağlayan, inandırıcı bulundu. Sustukça eksik sayıldı. Bugün bu denklem bozuldu.

Artık kamera oyuncunun yüzüne giriyor. Kaşın en küçük hareketini, gözün bir anlık kaçışını yakalıyor. Bu yüzden oyunculuk büyümüyor, küçülüyor. Duygu genişlemiyor, daralıyor. Abartı değil, fazlalık dikkat çekiyor.

Içinde bulunduğumuz dönemde oyuncu artık sadece perdede ya da ekranda değil. Sosyal medyada, röportajda, canlı yayında, bazen tek bir story’de seyircinin karşısında. Eskiden oyuncu ile seyirci arasında kalın bir duvar vardı. Yapımcı, senarist, yönetmen… Hepsi bir bariyerdi. Oyuncu korunurdu. Mesafe vardı. Gizem vardı. Şimdi o........

© Diriliş Postası