Yıllardır sinemanın geleceğini büyük bütçelerle, CGI’ın ışığıyla, “evren” vaatleriyle izliyoruz. Her yeni film bir öncekinin sesini, boyutunu, enerjisini geçmeye çalışıyor. Fakat bugün salonlarda başka bir şey oluyor: İnsanlar daha az gürültüyü, daha çok duyguya tercih ediyor. Bir oyuncunun yüzündeki titremiş bir bakış, bir odanın içindeki sessizlik, bir adamın yalnızlığı dev ejderhalardan daha fazlasını söylüyor artık.

Bu dönüşün sebebi karmaşık değil. Efekt yorgunluğu diye bir gerçek var. Süper kahraman evrenleri şişti, bilimkurgu yoruldu. Yüzlerce karakterin birbirine çarptığı, şehirlerin havaya uçtuğu filmler artık şaşırtmıyor. Seyirci, “daha büyük” olanın duyguyu öldürdüğünü fark etti. Gürültünün içinde hikâye kayboldu.

Diğer yanda minimal sinema sessiz ama güçlü bir yükseliş yaşıyor.........

© Diriliş Postası