Bunu ben değil, yapılan akademik çalışmalar söylüyor.
Oysa sosyal medya, vatandaşla iyi bir iletişim kurmak için belediyelerin halkla ilişkiler birimlerine yepyeni imkânlar sağlıyor.
30 yıl önce dönemin Devlet Planlama Teşkilatı’nda (DPT), “Belediyelerde Halkla İlişkiler” başlığını taşıyan kapsamlı bir araştırma yapılmış.
Hazırlanan rapor bundan, 1993’te belediye halkla ilişkiler birimlerinin teşkilat yapılarından araç-gereç durumlarına, personel sayılarından çalışma sorunlarına kadar ortaya net bir fotoğraf koymuş.
Fotoğrafa yansıyanlar ise pek iç açıcı şeyler değil.
Henüz cebe girmemiş ve akıllanmamış olsalar bile iletişimin o dönemde de en önemli aracı olan telefonlar, belediye halkla ilişkiler birimlerinin sadece yüzde 52'sinde şehirlerarası görüşmelere, yüzde 35'inde milletlerarası görüşmelere açıkmış mesela.
Düşünsenize, belediyelerin halkla ilişkiler birimlerinin anca yarısı telefonda ülkenin diğer şehirleriyle iletişim kurma şansına sahip!
Yine bu birimlerinin yüzde 50'sinde fotoğraf makinesi, yüzde 71'inde video kamera yok. Birimlerde basını takip etmek bile büyük bir dert; çünkü yüzde 50'si ulusal ölçekte, yüzde 90'ı da yurt dışı bir dergiyi satın alamıyor.
Listeyi uzatıp 90’lara büyük hasret besleyen son dönem türedilerini, daha da üzmek istemem.
Aradan geçen 30 senede ortaya çıkan dijital teknolojilerin her şeyi baştan aşağıya, kökten değiştirdiğini hepimiz az çok biliyoruz.
Vatandaş-belediye iletişimi için artık GSM operatörleri, Wi-Fi alanları, e-belediye aplikasyonları, dijital billboardlar, kent bilgi sistemleri, video konferans sistemleri, internet forumları ve hatta........