Çocukluğumuzdan beri sarı-lacivert renkler işlenmiştir kalbimize.
Hatırlıyorum da özel bir defterim vardı; Aykut, Rıdvan, Oğuz, Hakan'ın fotoğraflarını gazeteden kesip özenle yapıştırırdım.
Bizim için Türkiye'nin en büyük takımı tartışmasız Fenerbahçe'ydi.
Rakiplerimizin bile Fenerbahçe karşısında elleri ayaklarına dolanırdı.
Fenerbahçe ruhu; pes etmemeyi, azla yetinmemeyi, her zaman daha fazlasını istemeyi, bir gol yetmez ikinciyi, üçüncüyü, dördüncüyü kovalamayı gerektirir.
Biz bu ruhla büyüdük.
3 Mayıs 1989, Galatasaray'ı 3-0'dan 4-3'e çevirdiğimiz o unutulmaz maç, bu ruhun en güzel örneklerinden biriydi.
Ancak son yıllarda, özellikle genç taraftarlarda, uzun süreli şampiyonluk hasretinin yarattığı bir kırılganlık gözlemliyorum.
Bu sezon Fenerbahçe, oyuncu kalitesi ve oyunuyla şampiyonluğu fazlasıyla hak etmişti fakat olmadı.
Şampiyon takıma sunulan saha dışı destekler de bu sonuca etki etti.
Bunun için iki takımın........