Bazen kör oluyor insan. Çevresinde, yakınında neler var ve neler olup bitiyor; farkına varamıyor. Ya da belki de bunca yaşama telaşı gözlerimizi kör ediyor, bilemiyorum. Gözümüzün hemen önünde olanları görmek bile imkânsız bir hâl alıyor ve sonra yokmuş ve olmamış gibi neredeyse her şeyden habersiz yaşayıp da gidiyoruz.
“Bir selam verip de gitmeye” geldiğimiz bu dünyada aslında çok da önemli olmayan onlarca şeyi o kadar büyütüyoruz ki gözümüzde görmemiz gerekenleri göremez, duymamız gerekenleri duyamaz, bilmemiz gerekenleri bilemez ve söylememiz gerekenleri söyleyemez olduk.
Acayip bir şey bu. Gerçekten çok acayip bir şey. Yani şöyle bir bakınca 1980’li ve 1990’lı yılların hatta 2000’li yılların da başlarının üzerimizdeki o durduran etkisiyle; bazı şeyleri söylemenin durdurulduğu zamanlarda bile böyle olmadığımızı düşünüyorum ben. Yani “şunu söyleyemezsin” dendiğinde onu daha çok........