İnsanın içine bir sıkışma çöktüğünde çoğu zaman bunun bir son işareti olduğunu sanır.

Oysa zorluk, bitişin değil, hakikatin kapıya dayandığının ilk titreşimidir.

Hiçbir şey kolayca gerçek olmaz; hiçbir duygu, hiçbir ilişki, hiçbir insan kendini zahmetsizce ele vermez.

Zorlanmak, özün yüzeye çıkma girişimidir sadece.

Bu yüzden neyi “bitiyor” sanıyorsak, aslında o şeyin kılıfı soyuluyordur.

Gerçeklik, önce dar gelir; sonra genişler.

Bitiyor sandığımız her yerde aslında bir şey bitmez -yalnızca- eskisi gibi kalamaz.

İnsan zorlandığında tükenmez; sadece artık taşımadığı şeyleri kaybeder.

Hakikat, daima kabuğu kırarak kendine yol açar.

Bu yüzden zorluk bizi cezalandırmaz; bize bizi gösterir.

Kolaylık, insanı oyalanmış hissettirir; zorluk ise insanı kendine çevirir.

Bu dönüşte bir utanç yoktur; bir olgunluk, bir ağırbaşlılık vardır.

Çünkü gerçekleşmek külfetsiz olmaz.

Ve işte o noktada........

© Dikgazete.com