Hayat bazen insanı tam omuz başlarından tutup hafifçe sarsar.

Sanki “Buradayım, beni gör” der gibi…

Zorluklar çoğaldığında, içimizde bir yer, gürültünün içinden incecik bir tınıyla “Nefes al” diye fısıldar. Fakat insan, sıkıştığı anlarda nefesini unutabilen bir varlık. Hatırlaması gerekenin en basit olan şey olduğu gerçeği, nedense en son gelir aklına.

Oysa herkesin bir nefesi vardır.

Ve o nefes, bir taneciktir.

Biricik, tekrarı olmayan, ruhun imzası gibi.

Zamanın ağırlaştığı, günün yükünün kalbe çöktüğü, insanın kendi omzuna bile yaslanacak hâl bulamadığı anlar olur. O anlarda nefes, içimizde saklı duran küçük bir kapıdır. Kimisi o kapıyı dua ile aralar, kimisi sessizlikle, kimisi bir çocuğun saç kokusuna eğilerek… Kimisi de içinden geçen fırtınaya rağmen bir bardak suyu yudumlayıp “Bunu yapıyorum çünkü hâlâ buradayım” der. Bu küçük hareketler, hayatın ciddiyetinin içine serpilmiş minik temsillerdir; dışarıdan bakıldığında sıradan, içeriden........

© Dikgazete.com