Alman ressam Ernst Ludwig Kirchner’in 1911-1914 yıllarında Berlin’in gürültülü sokaklarını resmettiği diziden bir tablo.

Bir sokağa bunca insanın sığmayacağını kimse söylemedi mi? Soru işaretli isyanımdan sonra tanıdık bir yüz arıyorum. Kimse yok mu? Arkalara bakıyorum, uçlara, en uçlara. Neredesiniz? Kafamı sağa-sola yatırıyorum, olmuyor, gözlerimi kocaman açıyorum, yok; başım bulanıyor, midem dönüyor.

Sözcük sağanağı başladı: Farfara, zirzop, pespaye…

Sol tepede mavi bir balon görüyorum, görmek istiyorum; elimden kayıyor. Hemen altında üç adamın tartıştığını fark ediyorum; yüzleri seçilmiyor. Sağ tarafta atlar kişniyor; bu kez soldaki faytoncunun bağırışına yenik düşüyorum. Neyse ki ortada iki kadın var. Gözlerimi alamıyorum: Suratsız yaratıklarla çevrelenmiş iki fahişe. Oysa evde herkes ne kadar insandı.

Görmek sözcüğünü zarifçe katlayıp yanıbaşıma koyuyorum. Birden, ekşi bir koku yükseliyor. Torbasını ıskalayan atın pisliği, sigara dumanına, akşamdan kalma nefeslere, ter, idrar, çöp kokusuna karışıyor. ‘Hangi Allah’ın cezası yönetiyor bu ülkeyi?’ diye bir haykırış duyuyorum; yerini hunhar........

© Diken