Çok sık yaptığım bir şey olmasa da o gün öyle denk geldi. Saat 13:00 gibi oturdum rakıya.

Bir davete icabet etmem gerekti. Geçmişte Tekirdağ’da üretildiği için şehrin adıyla anılıp sonra da marka haline gelen rakının yeni çıkan göbek versiyonunun tadımı için Ortaköy’deki Feriye’ye davetliydim. Yok, meyhane yazarı olarak değil, meyhaneci olarak. Öbür türlü hesabımı ödemeyeceğim yere gitmem. Meslekten 40-50 kişi, bir nevi bayi toplantısında buluştuk.

Dolmabahçe ve Çırağan sarayları Osmanlı ailesine yetmeyince, Çırağan Sarayı’ndan Ortaköy’e ek binalar yaptırılmış, bunlara da ikincil ya da yan binalar anlamında Feriye sarayları denmiş. Günümüzde bazısı okul olarak değerlendirilen Boğaz’a sıfır bu saraylardan birinde de Feriye Lokantası hizmet veriyor. Pek iç açıcı, mutfağı da servisi de yüz akı yerlerdendir.

Meslektaşlardan pek fazla tanıdığım yoktur. Neyse ki mutfağına hayran olduğum, Teşvikiye’deki Nuran Meyhane’yi annesi Nuran Hanım ile birlikte işleten Anıl (Tanrıkulu) ile karşılaştık. Epeydir de görüşmemiştik.

Rakımız güzel, menü de tatmin edici. Midyeli kabak çiçeği dolma, karadutlu köz patlıcan, etli mercimek köfte, fırın enginar, çıtır soğanlı tarama, Bodrum gambilya favanın ardından Kastamonu pastırma ve bezde Mersin tulumu ile yapılmış paçangayı tattık. Ana yemek olarak zencefilli havuç, Malkara yeşil mercimek, kuru vişne ve rezene ile servis edilen ızgara deniz levreği vardı. Tatlı ile aram olmasa da tahin helva dondurma parfeyi de tattım tabii. Saymadım ama, Anıl ile birlikte önümüzdeki 70’liği haklamışızdır.

Tuvaletlere gelince…

Ha ha, bu hafta bir değişiklik yapıp Feriye’yi yazacağımı düşünmediniz değil mi? Yolumuzdan sapmış değiliz. Nurtepe’ye gazetecilik yaptığım yıllarda gitmişimdir. 90’lı yıllarda sol örgütlerin hakimiyetinde olan mahalleye girmek öyle kolay değildi. Polis için bile. Hatta otobüsleri yaktıkları için İETT seferleri iptal etmişti. Neyse ki şimdi seferler başlamış.

Baktım, Beşiktaş’tan kalkan 62G geçiyor Nurtepe’den. Yol yarım saatten biraz fazla gösteriyor. Erken olsa da, etrafı seyrederek giderim. Üstelik ön koltuğu da kapmışım. Tam 16:20’de hareket ettik. Gidince çevreyi de gezecek zamanım kalır.

Sen öyle san Behzat! Belli ki İstanbul’un en revaçtaki hatlarından birine binmişim. Levent’e varmadan otobüste adım atacak yer kalmadı; tıklım tıklım. Trafik de feci, iş çıkış saati…

Alişar’ı geçtikten sonra otobüsteki yolcu yoğunluğu bir parça azaldı. Hasdal Yolu durağından sonra, Nurtepe yolcuları biz bize kaldık. Artık binenler şoförü, şoför de onları tanıyor. Hatta bu duraktan binen, “Akbilimi (İstanbulkart) evde unutmuşum” diyen hanımefendiye şoför, “Sıkıntı yok, yarın basarsın” dedi, o kadar biz bizeyiz.

Canpolat Birahanesi nereden........

© Diken