“Aşk imiş her ne var ise âlemde/İlim bir kıyl u kâl imiş ancak” der Fuzûlî, yeryüzünde anlamlı tek hakikatin aşk olduğunu, onun dışındaki cümle uğraş ve malumatın bir “kıyl û kâl”dan (laf û güzaf) ibaret olduğunu belirtir bir gazelinde bu veciz beytiyle. Aşk; bütün zamanların en temel anlatı konusu olduğu gibi günümüzün de en çok bahsi edilen mevzuudur. Lakin ‘derinliğine bir aşk’ mevzuunun dünyadan göç eyleyip masal ve hikâyelere sığındığı hakikati de apaçık önümüzde durmaktadır.

“Her insan dünyaya geldiğinde kalbinde siyah bir lekeyle doğarmış. Hayattaki amacını bulunca insan, o leke de kendiliğinden kaybolup gidermiş. O siyah lekeye Süveyda denir Divan Edebiyatında. Şairler aşkın burada tecelli ettiğine inanır.” Gürhan Gürses, Adı Süveyda’ymış isimli romanında böyle izah etmekte romanın konusunu ve aşkın menbaını. Yazar, aşkın girmediği gönlü çöl olarak görüyor ve aşkın konuşulmadığı dili de lalüebkem olarak vasfediyor. (*)

Kendine has zengin ve farklı üslubuyla yüzlerce yazısını, hikâyesini, şiirini değişik mecralarda okuduğumuz yazın dünyasının güçlü kalemi eğitimci yazar Gürhan Gürses’in Kaptan’ın Defteri ve Sidoma’dan sonra roman türündeki üçüncü eseri Adı Süveyda’ymış. Diğer iki romanı gibi Adı Süveyda’ymış romanı da en temel hakikati yani aşkı konu alıyor iç içe geçmiş hikayeler etrafında. Bütüncül bir bakışla ve birbiriyle bağlantılı öykücülüğünü göz önüne aldığımızda bir roman olarak kurgulanmasının yanında her bölümü müstakil bir öykü gibi de değerlendirebileceğimiz bir yapıda bir roman. Gürses’in güçlü kalemiyle klasik edebiyatımızın bütün mazmunları bir bir satırlar arasında görünürken İslam ve Doğu Edebiyatının ve kültürünün bütün belli başlı hikâyeleri ve evrensel kültür hazinesi de........

© dibace.net