İstanbul’a doğru yola çıkmadan önceki son on beş dakikalık dinlenme anı. Otobüs terminalinin bekleme salonuna adımımı attığımda, şehrin yorgun uğultusu kapının eşiğinde kaldı. Ancak hemen dışarıda, beton zemine çökmüş bir siluet, bakışlarımı mıknatıs gibi çekti.

Kucağında, dünyanın tüm gürültüsünden bihaber uyuyan bebeğiyle, avucunu açmış bir dilenci kadın… Eli, üzerine sinmiş kına izleriyle adeta kadim bir hikâyenin mühürüydü. En çok da yüzündeki, zamana meydan okuyan dövmeler dikkatimi çekti; sertliğin ve zarafetin tuhaf birleşimiyle, o mahzun yüze beklenmedik bir asilik katmışlardı. Gözleri ise, tüm umut kırıntılarını yitirmişliğin o çaresiz, dipsiz kuyusuydu. Hayatın acımasız ritmini........

© dibace.net