Bazı geceler insan susar, içindeki ses konuşur. Bir balkonun köşesinde, bir pencere önünde, bir fincan çay eşliğinde, bir parça sessizlik ve biraz cesaretle... Karanlık sandığın anlarda bile ,içinden doğan en gerçek ışıkla aydınlanır, sadece içini geceye bırakırsın. Ben de bu güzel gecede otururken balkonumda, şehrin titreyen ışıklarında, ay ışığıyla denizin birleştiği yakamozda, çayımın içimi ısıtan dumanında geceye bırakıyorum duygularımı.

Geçmişin ağırlığını taşımıyorum, geleceğin kaygılarını da. Şimdinin ortasında kendi sesimi duyuyorum. Her cümlede biraz daha arınıyor, her kelimede biraz daha kendime yaklaşıyorum. Sessizlik konuşuyor benim yerime ve ılık bir rüzgar sözlerimi fısıldıyor geceye.

Geceler bir hazine sandığı gibidir. Derinlerde saklanmış duyguları, susturulmuş sesleri barındırır .Ben de bu gece hazine........

© Denge