Canım kardesim Genco Erkal’ın Muhsin Ertuğrul Tiyatrosu’nda düzenlenen veda töreninde İstanbul’da değildim. Hazırlıkları adım adım biliyordum ancak töreni canlı yayın yapan organlardan izledim ve o törenin her ama her saniyesinin birbirinden önemli anlar içerdiğine tanıklık ettim... O müthiş izdihamı, o sonsuz sevgi ve saygı selini gördüm...
Fazıl Say’ın, Serenad’ın, Tülay Günay’ın, tiyatro eleştirmeni Dikmen Gürün’ün, Nâzım Hikmet Kültür ve Sanat Vakfı 2. Başkanı Özcan Arca’nın, haksızlığa uğrayanın yanında yer alan hukuk insanı Turgut Kazan’ın, Ercan ve Gökhan Çağıran’ın yorumları ve konuşmaları birbirinden değerliydi.
Özcan Arca’nın 12 Eylül dönemini “postmodern engizisyon” diye nitelemesi çok yerindeydi. O dönem Dostlar Tiyatrosu’nun Galileo Galilei’yi sahneledigini anımsattı. (Evet muhtesem bir prodüksiyondu) Ancak Özcan Arca, heyecandan ve duygu yoğunluğundan şunu söylemeyi unuttu. Genco son olarak yeniden aynı oyun üzerinde çalışıyor, Galileo Galilei’yi tekrar sahnelemeyi düşünüyordu. Ama farklı bir yorumla... Öyle ya askeri darbe ile........