2 Mayıs’tan beri anormal bir durum vardı. Buna mecburduk! 31 Mart’ı ikinci plana itmenin başka yolu yoktu. 2 Mayıs’ta Özgür Özel Beyefendi’yi ağırladık. 11 Haziran’da da zatışahaneleri bizi partisinin genel merkezinde ağırladı.
Alışmadık ağızda nezaket durur mu! Hayli zorlandık tabii.
Karşılıklı hediyelerdi, protokoldü, centilmenlik gösterileriydi derken yerel seçim yenilgisini bir nebze soğuttuk.
Özgür Özel Beyefendi’nin gölge bakanlarıyla benim sekreterlerimin, affedersiniz bakanlarımın bir araya gelmesi de iyi oldu. Yeniden siyaset inşa sürecinde CHP’yi bize yakın tutmak iyidir.
MHP’yle kurduğumuz tahterevallinin vidaları bazen gevşiyor ama birlikte yol yürüme kararlılığımız devam ettiği için sıkmak sorun olmuyor. Yol yürümede kararlıyız ama iki engel var.
Birincisi, yürümekte zorlanıyoruz. İkincisi, yolun ucunu göremiyoruz!
***
26 Haziran’dan itibaren zarafeti hayırlısıyla bitirdik, zorbalık diline yeniden kavuştuk.
Dilimin bağı çözüldü.
“Onları yumuşama testinden geçirdim, başaramadılar” dedim.
“Bunların yumruğu hep sıkılı, bunlarla diyalog falan olmaz” dedim.
Üstüne bir de para........