Yabancı devletler, bugünkü dolaylı müdahaleyle Türkiye’yi kıskaç altına almaktadır.

“Kürt sorunu” diye ortaya çıkarılan mesele bu müdahalenin bir parçasıdır. Bir bakıma da ülkenin “Yeni Türkiye” diyerek çözülüp dağılmasına yönelik açık-gizli hamledir. Kürtler ise bu noktada kullanılmaktadır.

“Son Kürt isyanı” nidası ise emperyalizm kurgusudur.

İşte bugünü okumak için yüz yıl öncesine bakmak gerekiyor. Bugünün siyasal hamlelerini, dünün paylaşım projelerinden bağımsız düşünmek mümkün değildir.

Kürtlerin saklısında duran şu gerçeği unutmamak önemlidir: Kendileri için bir ulus devlet kurabilmek.

Peki, bugünün koşullarında bu mümkün müdür?

İran, Irak, Suriye ve Türkiye Kürtlerini bir araya getirebilecek o homojen yapının ortak paydası olabilecek bir ulus-devlet mümkün müdür?

Türkiye Kürtlerinin saklı isteklerini kolaylıkla ifade etmek mümkündür: Ayrılıp bir “Kürt devleti” kurmak. Her ne kadar “örgüt başı” bundan vazgeçtiklerini söylese de bugün kendisini “ulusal kahraman” kılabilecek zemini/ koşulları yaratmak çabasında olduğu açıktır.

Çıkış noktası “ayrılık-bölücülük” olan bir hareket, ilk aşamada bunu gerçekleştiremeyince Ortadoğu’nun bugünkü konjonktürüne göre “pozisyon” almakta.

Başlangıçta “Cumhuriyet yurttaşı” olmayı reddeden bir anlayış; kendini ayrıştırarak kırımkıyımlara neden olduktan sonra şimdi de “eşit vatandaşlık” istemekte.

Gelelim dil meselesine. Mesele yalnızca anadilini konuşma meselesi değildir; mesele yaşadığın coğrafyada nimetlendiğin her şeyin kapısı sana açıkken ayrıksı ve aykırı bir dil kullanmak isteğidir ki niye diye sormak kritiktir.

Demokratik hak ve özgürlüklerden söz edip bunları kullanıp kullanmamanın neleri içerdiğini görmezden gelmek... Ardından da tehdit üstüne tehdit. Yaşanan şu an budur.

Bu da bize, II. Abdülhamit’in “azınlık siyaseti”ne sadakat gösteren mevcut siyasi iktidarın tutturduğu “vesayet rejimi” safsatasına su taşıyan Kürt siyasetinin açmazlarını göstermektedir.

Sosyal demokrat bir........

© Cumhuriyet