Sabahattin Ali’nin aklımda ellenmeden duran bir öyküsü vardır: “Ayran” Küçük Hasan, her yıl memeleri biraz daha kuruyan yaşlı keçisinden sağdığı sütle yoğurt yapar, yoğurtla da ayran. Onun küçücük dünyası, istasyonda ayran satmak ve aç kardeşlerini doyurmaktan ibarettir. Sıcak yaz günlerinde bol bol ayran satar Hasan. Kışın kara ayazında herkes yüz çevirir ona. Bir gün sattığı iki maşrapa ayranın parasını alamadan tren kalkar. Böylece beş parasız kalakalır ortada. Üstüne bir de tipi bastırır. Hasan, karanlığa kalma pahasına akşam trenini bekler. Ancak trenin pencereleri açılmaz. Gecenin bastıran karanlığında kurt ulumaları arasında direnmeye çalışan çocuğun trajik sonu bellidir. Bir süre sonra aç kurtlar etrafını sarar. Hasan, artık kara trenlerden hızlı trenlere geçtiğimiz bugünlerin uzak bir kahramanı. Öyle her durakta durmaya uzun uzadıya vakit yok. Hayat akıp gidiyor, teknoloji belki sınıfsal eşitsizliğin bu denli gözle görünür olmasına fırsat vermiyor. Geçtiğimiz günlerde gözüme çarpan üstelik eski tarihli bir haber şöyleydi:

“Trafiğin yoğun olduğu ağustos ayında helikopter kiralamada artış gözlendi.”

“Ülkemizdeki hatırı sayılır şirket yöneticilerinin İstanbul trafiği çilesine katlanamadıkları için şehir içi ulaşımda da helikoptere yöneldiğini görüyoruz” diyordu altndaki satırda. Dolayısıyla artık eşitsiz uçlar birbiriyle karşılaşmadan hayatlarını sürdürüyor. Böylece zenginlerin o muhteşem hayatlarında........

© Cumhuriyet