Aziz Nesin yıllar önce Berlin’de, “Burada köpek, çocuğun yerini almış!” demişti.
Bu saptama, köpek sevgisini insan sevgisiyle eş tutup ona yoldaş olanlar açısından da geçerlidir.
Köpeği koruması altına alanlar, eve sokmakla kalmıyor, ona özgü temiz barınma yerleri, yemelerini içmelerini kolaylaştırıcı ortam da yaratıyolar.
Köpek dışarıya çıkarıldığında gözünü bakımcısından ayırmaz. Doğal gereksinimlerini duyurmak için kuyruğunu sallar, bacağını kaldırır.
Bunun ayrımına varan, köpeğin bıraktığını, bir kâğıt parçasıyla yerden alır, cebinden çıkardığı torbaya koyar, gördüğü ilk çöp kutusuna da atar.
Ev köpekleri sabahları, akşamüzerleri yürüyüşlere çıkarıldığında özgürce koşup hoplamanın tadını çıkarır. Öylesine özgürdürler ki zinciri gevşek tutulmuşsa, karşıdan gelenin gülümsediğini de sezerse onun dizlerine tırmanmaya kalkar.
Koruyucu, köpeğinin yürürken yalpaladığının ayrımına varırsa........