15 Eylül günü, iktidar medyasında iple çekilen “mutlak butlan” kararının çıkmaması, CHP’yi Güven Partisi’ne dönüştürme girişimini durdurdu veya şimdilik askıya aldı.

Tekrarlayalım:[1] Güven Partisi, CHP’nin orta yaşlarından (1970’lerin başından) beri geliştirdiği bir urdur ve bünye bu uru sürekli üretir – CHP’nin içinde daima Güven Partisi hücreleri mevcuttur. Genellikle orta sınıfların nispeten tuzu kuru olan ve tuzlarının nemlenmesinden ürken müesses nizamcı kısımlarının endişelerine hitap eder; demokrasinin nefesini açacak, alanını genişletecek, katılımı çoğaltacak kıpırtılardan huylananlara hitap eder. Statükonun payandasıdır. 12 Eylül sonrası Halkçı Parti, bir Güven Partisi’ydi; DSP giderek öyle bir yere oturmuştu; Baykal CHP’si de önemli oranda CHP’nin topyekûn Güven Partileştirilme dönemiydi… CHP’yi “eski yönetime” iade etme girişimi de apaçık bir Güven Partileştirme hamlesi…

CHP, şimdi buna direnmesi ile, asrı deviren tarihindeki en önemli CHP’lerden biridir. “CHP sadece CHP değildir” denecek bir CHP…

***

CHP, iktidarın, rejimin alabildiğine daralan rıza üretim kabiliyetinin dopingi olarak iş görüyor bir zamandır. Dindarlara-muhafazakarlâra demek doğru mu, bilmiyorum; daha ziyade kültür savaşı içinde ajite edilmiş olanlara dönük bir “CHP gelir!” korkusu, sonsuz bir doğalgaz kaynağı kadar bereketli. Türk Sağı’nın anti-CHP ‘söylem’ birikiminin[2] bir potpurisini dinliyoruz namütenahi. Hem asla son ermemiş ve ermeyecek bir tek-parti dönemi hafızasının suyu çıkartılıyor… Hem 1950’lerin millete yabancı, dine diyanete düşman, fitneci fesatçı CHP’ye dair Necip Fazıl ilhamlı lânetlemeler; hem 1970’lerin, CHP’nin yıkıcı-bölücü meşrebine, bürokratikliğine, tepeden inmeciliğine, devletçiliğine, menfi ruhluluğuna, slogancılığına dair anti-komünist edebiyat tazeleniyor… Hem de yolsuzluklara batmış (“belediye soyguncusu”), kendi........

© Birikim