Suriye’de değişen güç dengeleri, ABD’nin Türkiye’yi de içine alan bölgesel planı ve bunun doğal sonucu olarak Kürt meselesindeki çizgi değişikliği, iç siyasette dengeleri etkiledi. AKP–MHP blokunun yaklaşık 10 yıldır devam eden Kürt sorunundaki şahin tutumu bir anda yerini diyaloğa bıraktı. Çözüm süreciyle birlikte Öcalan’ın iktidar tarafından muhatap kabul edilmesi, DEM’i de içine alan daha geniş bir ittifakı yeniden gündeme taşıdı. Erdoğan bunu “AKP–MHP ve DEM olarak bu işi sonuna kadar götürmeye kararlıyız” diyerek ifade etti.

Ancak bu gelişmelere ve İmralı–iktidar cenahından gelen açıklamalara bakıp DEM’i iktidar blokuna yazmak son derece yanlış bir değerlendirme olur. Şu anki temas, bir ittifaktan çok geçici ve kırılgan bir ilişkiye işaret ediyor.

Kürt sorunu bu kez, Suriye sahasıyla Türkiye’deki iç iktidar hesaplarının birbirine sıkı düğümlerle bağlandığı bir dönemde tartışılıyor. Suriye’de Esad’ın devrilmesi ve Rusya’nın etkisinin azalmasıyla ABD ve İsrail bölgenin hâkimi oldu. Kürtlerin de içinde yer aldığı yeni bir Ortadoğu tarifi yapıldı ve Türkiye’ye bu doğrultuda bir rol verildi. Erdoğan, bu projeye hem bölgesel genişleme imkânı hem de bu ittifakın içeride iktidarını güçlendirme potansiyeli nedeniyle “evet” dedi. Bahçeli, güvenlik politikalarını merkeze alarak destek verdi. Öcalan da bu konuda ciddi katkı sunacağını beyan etti.

ABD–İsrail politikası, Suriye’de oluşan denklemi ve bölgesel gelişmeleri Ankara açısından zorlayıcı hâle getirdi.

Kürt siyasal hareketi ise, başta Suriye’de yaşananlar olmak üzere gelişmeleri pozitif değerlendirdi ve kendisine yeni bir alan açıldığını düşündü.

Özetle ABD siyasetinin bölgede egemen hâle gelmesiyle; Erdoğan iktidarının devamı, Bahçeli’nin güvenlik politikalarının ve rejimin tahkim edilmesi, DEM’in ise yeni sürecin kurucu aktörleri arasına girme olanağı nedeniyle bugün aynı çizginin arkasında konumlanmış durumdalar.

Bu çizgi gücünü Suriye’den alıyor. Sahanın dayattığı bölgesel........

© Birgün