"İzlerken hissettiğimiz tüm o meşru politik öfkeyi klinik bir vakaya indirgeyen bu liberal depolitizasyon tercihi, finaldeki ekolojik mesajı da samimiyetsiz bir kamu spotuna dönüştürüyor"

Yorgos Lanthimos’un yeni filmi Bugonia, ilk bakışta yönetmenin alametifarikalarını eksiksiz taşıyan, hatta yer yer bunları cilalayan bir yapım gibi duruyor. Emma Stone’un yine disiplinli ve soğukkanlı performansı, Jerskin Fendrix’in sinir uçlarını zorlayan, mide yumruklayan gürültülü müzikleri ve finalde her şeyi geriye dönük olarak yeniden anlamlandırmaya zorlayan montajıyla teknik açıdan güçlü bir iş var karşımızda. Ancak bu parlak yüzeyin altında, benim için rahatsız edici gerçekler var. Lanthimos artık yalnızca dünyayı değil, kendi sinemasını da tekrarlıyor. Üstelik bu tekrar, politik olarak risksiz bir konfor alanına, bir tür ‘liberal depolitizasyon’ hamlesine dönüşmüş durumda.

Bugonia, Jang Joon-hwan’ın 2003 yapımı Güney Kore klasiği Save the Green Planet!’in İngilizce yeniden çevrimi. Orijinal film; neoliberal şiddetin, sınıfsal ezilmişliğin ve travmanın iç içe geçtiği bir paranoya hikâyesiydi; kaotik, kirli ve politik olarak huzursuz ediciydi. Lanthimos ve senarist Will Tracy ise bu malzemeyi daha büyük bütçeli, steril ve çok daha kontrollü bir estetikle ele almış. Hâl böyle olunca ortaya çıkan şey; öfkeyi temsil eden ama o öfkeyi gerçekten sahiplenmeyen bir film olmuş.

Jesse Plemons’un canlandırdığı Teddy, yarı zamanlı bir arıcı. Arı kolonilerinin yok oluşunu ve annesinin bir ilaç şirketi tarafından sakat bırakılmasını küresel bir komploya bağlayan, ideolojik olarak savrulmuş........

© Birgün