Bana bir şeyler söyle kendi dilinden. Kendi dilinden ama. Söyle ki bir yol açılsın. Gerçekten sana giden ve anlamayı öğreneyim. Çeşitlenelim ve çeşitliliklerimizle, kendi dilimizle ulaşalım üretmenin ve yaratmanın evrensel diline.

Dil insanın kolektif evriminin en büyük kanıtlarından biridir. Daha ilk çağlarda henüz en ilkel biçimiyle de olsa birbirini anlama, ortak hareket etme ve doğal olarak hayatta kalmanın bir aracı olmuştur. Aynı zamanda bilincin şekillenmesinin harcı olmuştur adeta. Çünkü bilincimiz yaşadığımız topluma göre şekillenirken, onun dilinde işleniyor. Yani günlük hayatın gerçekliğinden kurulan düşe, her şeyde ayrılmaz bir parçamız gibi. O nedenle kendin olmak biraz. Kendini kendin gibi ifade edebilmek. “Seni Kürtçe sevmişim” diyordu Ali Asker bir türküsünde. İlk dinlediğimde dikkat etmiştim. İnsan hangi dilde severdi? Sevmenin dili olur muydu? Herkesin kendisini rahatça ifade edebileceği gelişkin koşullarda ne güzel bir tartışma konusu olabilirdi. Olsundu düşünme eylemi sınır tanımadığı için benim zihnimde arka planda akıyordu bu düşünce. Önce dedim ki olur mu öyle şey, sevmenin dili mi olur? Sonra zihnimdeki şeytanın avukatı atladı hemen, niye olmasın? İnsan elbet içine doğduğu, rüyasında dahi kullandığı, kendisinin bir parçası olan ifade yöntemiyle düşünür ve konuşur. Bu ifade yöntemi onun için en erişilebilir........

© Bianet