Erişilebilir bir hayat mümkün mü? Elbet mümkün ve biz bunun bilincindeyiz. Bilincinde olduğumuz için zaten bitmek bilmeyen mücadeleyi sürdürmek için enerjimiz. Oysa bizim bilmemiz yetmiyor. Harcı sağlamcılık olan önyargı bariyerlerini aşmak kolay olmuyor. Bunun için de “normal” kabul edilmeyenler bir mecburiyetleri varmış gibi sürekli kendilerini kanıtlamak zorunda kalıyor. Elbet bu zorunluluğu kabul etmiyoruz ama sınırlı olanaklarda bile eşit ve erişilebilir koşulların yaratılacağını somut olarak göstermek mücadelemizin bir parçası. Bu somut örnekler içinde yarattığımız en güzel örneklerden biri Beyaz Baston ve Erişilebilirlik Festivali.

Beyaz Baston, körlerin bağımsız yaşamasının en büyük araç ve simgelerinden. Araç olmaktan çok bir parçamız aslında. Çünkü hayatımızın her anında ve her koşulda bizimle. Bu nedenle körlük kimliğinin bir simgesine dönüştü. Bazen gören birisi yanımızda olduğunda “Onu almasana ben varım” diyor. Tabii baston ile kurduğumuz ilişkinin bilincinde olmadığından, o sadece bir araç onun için. Bastona süs takılması, bisiklet zili takılması gibi yönelimler anlamsız geliyor görenlere o nedenle. Tabii bisiklet zili kullanmanın başka bir nedeni de var. “Ben buradayım yolumu kapatıyorsun. Önümden çekil.” Anlamında uyarı olsun diye. Zira bazen bastonu gördükleri halde üzerine geliyor........

© Bianet