Çocuklar sevilir vesselam. Ancak gerçek sevgi, bazen bırakmayı öğrenmektir. Günümüzde birçok ebeveyn, çocuk yetiştirmeyi bir görev değil, bir hak olarak görüyor. Bu anlayış, çocukların beyinlerini eğitmek yerine onların düşüncelerini şekillendirmeye çalışmakla sonuçlanıyor. Ancak, Halil Cibran'ın dediği gibi, çocuklarımız bizim değildir; onlar bize ait değildir, bizim aracılığımızla bu dünyaya gelirler ve onları kendi malımız olarak görmemeliyiz.
Çocuklarımızı kendi düşüncelerimize zorlamamalıyız. Onların kendi düşünceleri, hayalleri ve hedefleri vardır. Bu düşünceler bazen bizimkine benzer, bazen de zıt olabilir. Her halükârda, çocuklarımız iyi ki varlar ve onlara sıkıca sarılmalıyız.
Birçok kez ebeveynlerden "Çocuğumu düzeltmem gerek" dediğini duyarız. Çocuklarını bir Çin fincanı gibi, kırılgan ve kusursuz olması gereken bir nesne olarak görüyorlar. Ama bir nesne mi, yoksa bir ruh mu dünyaya getirdiniz? Carl Jung, çocukların özgürce gelişmesi gerektiğini vurgular. Dünyaya bir ruh koyduysanız, onu düzeltmenize gerek yoktur. Ruh, gitmesi gereken yere gider.
Çocukları........