İlkokulun 2-3 ve 4. sınıfında öğretmenimiz rahmetli Galip Haznedar idi. Bir gün öğretmenimiz elinde bir kese kâğıdı ile sınıfa girdi ve bütün öğrencilere birer tane saydam kağıda sarılmış şeker verdi. 12 Kasım’ın öğretmenliğe başladığı gün olduğunu ve 33 yıldan beri öğretmenlik yaptığını söyledi. Halkalı şekeri, cam şekeri, kaba şekeri, kahve şekerini biliyordum. Sonradan adının “karamela şekeri” olduğunu öğrendiğim şeker çok hoşuma gitmişti.

Galip Bey deneyimli bir öğretmen olarak bize çok şey öğretti. Televizyonda Divriği demir madeni işçileriyle ilgili haberi izleyince tam 72 yıl öncesi olan 1953 yılını anımsadım. Ergani’de bakır, Divriği’de demir madenleri, Zonguldak’ta kömür, Beşiri’de Raman dağları yamaçlarında ve Tekirdağ Mürefte’de petrol yatakları bulunduğunu öğrenmiştik. Alpullu, Uşak, Eskişehir ve Turhal’da şeker fabrikalarımız vardı. Nazilli ve Denizli’de Sümerbank bez fabrikaları, Beykoz’da ayakkabı fabrikası, Bursa’da Merinos yün ipliği fabrikası...

Yoğun bir yağmur sonrasında bizi okulun bahçesine çıkararak coğrafya dersinde okuduğumuz ada, yarımada, burun, körfez gibi kavramları su birikintilerinin üzerinde göstererek öğretti. Denizdeki dalgaları anlatırken, ilkbaharda tarlalarda rüzgârın etkisiyle yatıp kalkan ekin saplarına benzetmişti.

Sınıfımızda kaymakam beyin oğlu Yaman, kasabamızın ünlü doktorunun oğlu Bekir, belediye reisinin kızı Nermin, fabrikatörün oğlu Sencer, yağ tüccarının kızı Dilek, bakkalın kızı Bilge, manavın kızı Ayten, terzinin oğlu Rahmi........

© Aydınlık