Αν είχε μείνει έστω και ένας να αμφιβάλλει σχετικά με το πώς βλέπει ο Ντόναλντ Τραμπ τον κόσμο, η δημοσιοποίηση της νέας Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας (National Security Strategy) των ΗΠΑ –την οποία υπογράφει ο ίδιος– δεν αφήνει πλέον κανένα απολύτως περιθώριο για παρερμηνείες: οι ΗΠΑ ασπάζονται πλέον πλήρως και με κάθε επισημότητα το ηθικά συνεπειοκρατικό και πρακτικά συναλλακτικό Δόγμα Τραμπ, στο πλαίσιο του οποίου δεν υπάρχουν πλέον αντίπαλοι και σύμμαχοι, παρά μόνο εμπορικοί εταίροι. Στην ουσία η νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ επιβεβαιώνει την πρόθεση του Αμερικανού Προέδρου ώστε να αψηφήσει τις σταθερές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, καθιστώντας τον εαυτό του μοναδικό διαμορφωτή της.

Αδιαμφισβήτητα, η συγκεκριμένη στροφή της Ουάσινγκτον είναι βγαλμένη από τα όνειρα των απανταχού ημι-δικτατόρων εντός του διεθνούς συστήματος, καθώς ο Λευκός Οίκος απεμπολεί πλέον κάθε αξιακό φραγμό στην επένδυση των διμερών σχέσεών του μαζί τους, εφόσον αυτή εξυπηρετεί τα αμερικανικά συμφέροντα.

Κατ’ επέκταση, μακράν ο μεγαλύτερος χαμένος στο συγκεκριμένο πλαίσιο είναι η Ευρώπη –και ιδιαίτερα η Ευρωπαϊκή Ένωση– η οποία πλέον καλείται να επιλέξει αν θα εξακολουθήσει να βλέπει αποσβολωμένη, και πλήρως ανήμπορη να αντιδράσει, τον Αμερικανό Πρόεδρο να ξηλώνει τις διατλαντικές σχέσεις με κάθε ευκαιρία, ή αν θα προχωρήσει σε μια σειρά πολιτικά επώδυνων και επικοινωνιακά δύσπεπτων τομών, οι οποίες ωστόσο ίσως να της επιτρέψουν να αποτελέσει συνδιαμορφωτή των εξελίξεων στο διηνεκές.

Πρώτα απ’ όλα, αξίζει να σημειωθεί πως η Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας κατατάσσει την ευρωπαϊκή ήπειρο ως τη δεύτερη κατά σειρά σε σημασία γεωπολιτική γειτονιά, μετά από εκείνη της Ασίας. Θεωρητικά, η συγκεκριμένη προτεραιοποίηση θα είχε βάση, λόγω της πολυδιάστατης πρόκλησης την οποία αποτελεί πλέον η Κίνα για τις ΗΠΑ. Την οποία –σε πλήρη αντίθεση με την αντίστοιχη Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας του 2017, της πρώτης δηλαδή θητείας του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο–, η νέα έκδοση δεν χαρακτηρίζει ως γεωπολιτικό αντίπαλο, αλλά περίπου ως στρατηγικό ανταγωνιστή· αυτό ωστόσο είναι ένα άλλο ζήτημα το οποίο χρήζει ξεχωριστής ανάλυσης.

Σε ό,τι αφορά την Ευρώπη, η Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας ξεκινάει δηλώνοντας πως η Γηραιά Ήπειρος βρίσκεται σε μια παρατεταμένη οικονομική στασιμότητα, χάνοντας έδαφος από τους διεθνείς ανταγωνιστές της. Παράλληλα κινδυνεύει με πολιτισμικό αφανισμό, τόσο λόγω της ισχύος των υπερεθνικών της θεσμών, όσο και λόγω της μεταναστευτικής πολιτικής την οποία εφάρμοσαν αρκετές εθνικές κυβερνήσεις κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών. Η Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας υποστηρίζει πως η υπεράσπιση της ευρωπαϊκής αυτοπεποίθησης, αλλά και η επιβίωση των εθνικών ταυτοτήτων εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την ισχυροποίηση του στρατιωτικού αποτυπώματος της Ευρώπης, η οποία θα εξασφαλίσει τις διατλαντικές σχέσεις σε βάθος χρόνου. Αλλά και θα αποτρέψει το ενδεχόμενο να γίνει «αγνώριστη μέσα σε είκοσι χρόνια», υπονοώντας πως σε κάθε άλλη περίπτωση ο πυρήνας της ευρωπαϊκής κοινωνίας θα αλλοιωθεί σε πρωτοφανή βαθμό.

Βλέποντάς το αντικειμενικά, οι συγκεκριμένες θέσεις έχουν μια βάση, καθώς τόσο η εκτόξευση της μετανάστευσης στην Ευρώπη –η οποία, με τις ευλογίες της Άνγκελα Μέρκελ και του αυτοκαταστροφικού δόγματος του «Wir schaffen das», ήτοι «μπορούμε να το καταφέρουμε αυτό», έχει προκαλέσει πρωτοφανείς εσωτερικές τριβές στην ΕΕ– όσο και η αδυναμία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να ενισχύσουν τη γεωπολιτική ισχύ της ευρωπαϊκής ηπείρου αποτελούν κοινώς αποδεκτά τρωτά σημεία. Κάπου εκεί ωστόσο, το πράγμα αρχίζει να........

© Athens Voice