1 Ekim’den bu yana ‘Biz ne yaşıyoruz?’ dedirten gelişmeler geçtiğimiz hafta baş döndürücü bir hız kazandı…

Pervin Buldan, Sırrı Süreyya Önder ve Ahmet Türk TBMM çatısı altındaki (İYİP dışında) partilerle birbiri ardına görüşmeler gerçekleştirirken, duyduk ki bu görüşme trafiği sürpriz bir şekilde HDP’nin eski Eşbaşkanları Selahattin Demirtaş ve Figen Yüksekdağ ile devam edecek…

Üstelik, Abdullah Öcalan’la bir sonraki randevunun tarihi de neredeyse kesin. Hatta, AKP Grup Başkanı Abdullah Güler’in DEM Partililer ile görüşmesi ertesinde yaptığı açıklamaya bakılırsa, Öcalan’ın tutsaklığının yakında sona ermesi bile pekala mümkün…

Fakat aynı anda, Rojava’daki gerilim sivillerin hayatını kaybetmesine varacak ölçüde arttı. Dahası, Türkiye’nin SMO’yu desteklemekle yetinmeyerek doğrudan Rojava’ya saldırma ihtimali yeniden gündeme geldi. Neyse ki, içerde işler yolunda gidiyor demeye kalmadan da Akdeniz Belediyesi Eşbaşkanları gözaltına alındı…

Bu yaşananlara bakınca, içinden geçtiğimiz sürecin neden bir türlü adının kon(a)madığını daha iyi anlaşılıyor…

Zira bu ‘ucube’yi tanımlamak kolay değil…

‘Barış’ desen yakışmıyor, çünkü savaşın her türlü çirkinliği yüzüne yansımış…

‘Çözüm’ desen kulağının duyduğuna gözün inanmıyor, ki zaten ‘çözüm’ diyenin ağzı ‘sorun yok’ diye hemen kapatılıyor…

Bu haliyle, aslında sürecin neden sahipsiz kaldığı da belli…

Bir bakıma, istenmeyen çocuk gibi…

Ya........

© Artı Gerçek