I
BİR AKŞAM ÇAYI

Demlenene kadar çay çiçekleri sulayıp, balkonu yıkadı.
Kuş misal şehre süzülen akşama karşı çay keyfi
Gurubun rengiydi bardaktaki çayın demi…

II
Kavun ve rakının böylesi…

Kıyı kasabasında tatildeydi. Sabah uyurken herkes, sahilde yürüyüşe çıktı. Denizi gören evlerden birinin önünde bir adam Kırkağaç kavunu ile meşguldü. Durakladı… Kavunun tepesini kesmiş içindeki çekirdekleri boşaltıyordu adam.

“Günaydın…” dedi, “Akşama daha çok var…”
Adam gülümsedi… “Şimdi sırada kavuna bir 35’lik rakı dökme var. Kavunu buzdolabına koyacağım. Akşamın rakı mezesi bu… Yanına da bir 35’lik açtım mı keyifler ayna...”

Martılar çığlık çığlığa dalıp çıkıyorlardı denize gagalarında istavritlerle…

III
Prova beklemez

Prova arasında kulise çıktığımda tanıştık. Eski aktörlerinden biriymiş tiyatronun… Hiç izlememiştim onu sahnede. Tevellüdüme sığınabilirdim bu durum için, ama adını hiç işitmemiş olmanın ayıbı zıpkın yarası gibi çöktü içime. Bunca şey ince bir sızıyla çökerken kuytulara, “Eskiden”, dedi “Perde açılırken salonun uğultusu kesilir, mis gibi sabun kokusu gelirdi sahneye…

“Ya şimdi?” diye baktım yüzüne…

“Şimdi, salondan kesif bir ter kokusu geliyor sahneye. Eskiden en temiz giysileriyle gelirdi insanlar tiyatroya… Ya şimdi? Gündelik giysiler ve ter kokusu…”

Sınavda sorunun yanıtını bilemeyen çocuk gibi bakıyordum yüzüne…

“Eskiden öyle seyirciler vardı ki piyesi okuyup gelirlerdi tiyatroya. Bize de ‘Şu sözü neden değiştirdiniz? Ya da bu lafı neden demediniz?’ diye sorarlardı.”

Oyunun asistanı seslendi. “Haydi, prova başlıyor…”

Ben izin istemeden “Prova beklemez” dedi, “Haydi, provaya…”

III
HAVA PATLAYACAK

Taş kaydırıyordum denizde, içimdeki çocukla güle oynaya… Ağları onarıyordu iki balıkçı az ötede… Hışırtısından bildik çakılların, birilerinin geldiğini… İki genç… Kayık tutup gezeceklermiş.

Yaşlıca olanı ağ onaran balıkçıların, “Hava patlayacak” dedi, “Pek açılmayın…”

Denize perdah çekiyordu varla yok arası bir esinti. Şeylerin........

© Antalya Son Haber