Mevsimlerle, zamanla ilişkimi en fazla şekillendiren şey galiba ada. Ada dediğim Heybeliada. Yıllar sonra palamutu neden bu kadar sevmediğimi anladığımda bir aydınlanma yaşadım. Palamutu sevmem; çünkü o, yazın bittiğinin, çok yakında İstanbul’a temelli inileceğinin habercisidir. Ama sanmayın ki kış ya da sonbaharla ilgili her şey canımı sıkar. Buraya tekrar kestane ve boza muhabbeti sıkıştırmayacağım…

Eskiden yaz daha büyük mevsimdi, ama sonbaharın da sevdiğim yanları vardı. Sonbaharın en sevdiğim yanı, yaklaşmakta olan kitap fuarıydı desem abartmış olmam. Tepebaşı’nda yapılan TÜYAP Kitap Fuarı, benim öncesinden çalıştığım babamdan fazladan harçlık alıp biriktirdiğim, kendimce bir ritüeldi. Sağ olsun yayınevleri yeni kitaplarını fuara saklar, fuar bir ticari organizasyon değil gerçek bir şenlik olurdu. Bazen okulla da gelsek, ben babamla ya da yalnız gezmeye bayılırdım.

Okulla geldiğimizde ise çok büyük forsum olurdu. Babamdan dolayı tanıdıklar sayesinde okul kıyafetleriyle içeri alınma lüksüm olan İmroz’a arkadaşlarımı götürüp meyhane sofrası kurmuşluğum da var hani.

Kitap fuarı şehirler arası mesafelere göçüp, bir kitap şenliğinden büyük bir AVM havasına girdiğinden beri gitmiyorum. Ama Tepebaşı’ndaki fuarı iyi hatırlıyorum. Belki daha teklifsiz zamanlardı… Birçok hayran olduğum yazarla sohbet etme, kitap imzalatma, onları canlı dinleme şansım oldu.

Fuarların en unutamadığım standı ve hâlâ hayatıma olan etkisini hissettiğim karşılaşma Tomo Abi ile oldu. Yani Yetvart Tovmasyan.

Benim jenerasyonum ilk gençlik zamanları, bizim cemaat için bir kırılma noktasındaydı. Sokakta adını değiştirip toplu taşımada Ermenice konuşmaktan imtina eden, kendini göstermemek gibi yazılı olmayan bir kurala uyan büyüklerimizin aksine, kitapçılarda bizden yazarları görmek, tabu olan konuların cesurca kaleme alındığı kitapları alabilmek garip bir özgürleşme hissi yaşatıyordu.

Sessiz sakin........

© Agos