Yıllardan sonra İstanbul’da birkaç gün turist gibi yaşadık. Üç yıl önce tek başıma gitmiştim ama o kısa bir etkinlik içindi ve gezmeye vakit ayıramamıştım.

20 kadar yıl öncesinden bugüne çok şeyler değişti bu gizemli şehirde. Trafik sorunları daha da arttı, nüfus artışı yüzünden artık binalar göklere tırmanır oldu, kalabalıklar halâ baş döndürüyor. Olumsuzluklar çok, ama güzellikler de bir o kadar fazla. Feribotla Kadıköy’den Eminönü’ne seyahat ederken şahit olduğunuz o eşsiz görüntüyü dünyanın hiçbir yerinde göremezsiniz örneğin. Pierre Loti Tepesi’nde İstanbul’un panoramik görüntüsünü demli çayınızın eşliğinde yudumlarken hissettiğiniz huzuru başka yerde hissedebilir misiniz, bilmiyorum.

İlk gece bavullarımızı otel odamıza bırakıp dışarı fırladığımızda gece saat 10’30 a gelmek üzereydi. Resepsiyondaki genç çalışan bize nerede yemek yiyebileceğimizi tarif ettikten sonra “kendinize çok dikkat ediniz” dedi. Uzun bir yürüyüşten sonra küçük, toprak bir çay bahçesinde bir grup genç bizi selamladı. Ürkmedik. Biraz ötede kapanmak üzere olan köfteciye dalıverdik. Sahibi bizi dostça karşılayıp masa gösterdi. Ama şefin canı sıkıldığı belli idi. Nefis Sultanahmet köftelerimizi ve tadına doyum olmaz acılı salatamızı afiyetle yedikten sonra şef de dahil, güler yüzlü personel tarafından uğurlandık. O bölgede hiç de kendimizi güvensiz hissetmedik doğrusu.

İlk tam günümüzde tabii ki ilk durak yerimiz Kapalı Çarşı oldu. Bizimle birlikte gelen baldızım ve eşi İstanbul’a yabancı oldukları için rehber olduk onlar için. Otelin bizim için çağırdığı Karadenizli taksici hayat hikayesini anlattı resmen bize yol boyunca. Bana telefonundan Trabzon’daki evinin, kendisinin, ailesinin fotoğraflarını gösterdi durmadan. Taksiyi sürdüğü esnada hem de! Beyazıt Meydanı’nda bizi bırakınca taksiden nasıl kaçacağımızı bilemedik! Orada İstanbul Üniversitesinin tarihi Beyazıt Kapısı’nı........

© Açık Gazete