Yılın bu vakti mutat olduğu üzere asgari ücret meselesi yine gündemin ön sıralarında.

Özellikle kendisine “muhalif” sıfatını uygun gören haber kanalları haklı olarak köpürttükçe köpürtüyor.

Memlekette neredeyse “ortalama ücret” haline geldiği için yurdum çalışanının kahir ekseriyeti pür dikkat Asgari Ücret Tespit Komisyonu'ndan çıkacak kararı beklemekte.

Sözüm ona enflasyonu, yaşam maliyetini, iktisadi göstergeleri, işçi ve işveren taleplerini dikkate alarak bir karar verecekler.

Tabi, yersen dolapta dolma var.

Tayyip Erdoğan ne derse o olacak!

Bu kadar basit!

Ancak şimdiye kadar bir rakam telaffuz etmiş değil. Son dakikaya kadar yurdum insanının nabzını tutacaktır, kimse şüphe etmesin.

Yine de bu ayın sonuna kadar zam oranının kesinleşmesi lazım ki 1 Ocak'tan itibaren yürürlüğe girsin.

Ortada, yüzde 20'den yüzde 40'a kadar çeşitli tahminler dolaşıyor.

Mehmet Şimşek, “enflasyonu arttırır” gibi saçma sapan bir bahaneyle zammı düşük tutmanın hesabında.

Yüksek mektepteki “iktisada giriş” kitabının yanından yöresinden geçmemiş olsa bile az buçuk meselelere ilgisi olan herkes, Türkiye'deki enflasyonun talebe bağlı olmadığını, iktidarın yandaşlarına sermaye aktarmak için fiyat artışlarını bilerek ve isteyerek körüklediğini biliyor.

Kamu harcaması diye bize ittirmeye çalıştıkları akıllara ziyan israf da en başta gelen sebep.

Hepsi ayrı ayrı yazı konusu ama benim bir yurdum insanı olarak dert ettiğim meselenin diğer yönü.

Dilim döndüğünce anlatmaya çalışayım

Asgari ücrete zam daha açıklanmadan, hatta daha “niyet” aşamasındayken, memleketin dört bir yanında aynı refleks devreye giriveriyor.

Sanki birisi düğmeye basıyor.

Tuhaf bir refleks bu. Ne bilimsel, ne iktisadi, ne ahlaki ne de vicdani...

Kelimenin tam anlamıyla fırsatçı...

Sosyal çürümenin doğal sonucu!

Henüz asgari ücretlinin cebine tek kuruş girmemişken; Resmî Gazete’nin mürekkebi kurumamışken, ve hatta belki o mürekkebin şişeleri daha matbaaya doğru........

© 12punto