İşe gidip gelirken toplu taşımayı kullandığım için, bu yazıda kaleme alınan olgulara doğrudan tanıklık ettiğimi söyleyebilirim. Bu yanıyla okuyacağınız yazı masa başından ziyade, otobüsün, metronun ve benzeri toplu taşıma araçlarının içinde seyahat eden bir kalemin şahitliği olarak da görülebilir.

Hal vaziyetimizi baştan söyleyelim o zaman: İstanbul’da özellikle sabah ve akşam saatlerindeki toplu taşıma gerçeğini insanlıkla bağdaştırabilmek pek mümkün değil. Bu yanıyla söz konusu ulaşımı “insan taşıma” olarak tanımlayamayız. Hani olur ya aracınızın bagajına eşyaları zorla sığdırırsınız ya da şehirlerarası otobüslerde eşyalar tıka basa otobüsün bagaj kısımlarına yerleştirilir, işe gidiş dönüş saatlerinde İstanbul’da toplu taşıma böyle yapılıyor. Bir tür yük taşımacılığı olarak tanımlayabiliriz.

Balık istifi de denir bu taşımacılığa, fazlası yok eksiği var; öyle bir çile. İstiflemek bile eşyaları üst üste, düzgün biçimde yığmak anlamına gelir, toplu taşıma bunun bile gerisinde. Neydi, birileri bizi kıskanıyordu değil mi? Bu tablodan geriye kıskanmak kalıyorsa, ahlak, izan, insaf nerede kalıyor; onu da ayrıca düşünmek lazım.

Bir de siyasetin insan algısını, insanı koyduğu yeri; onu ne kadar önemsediğini, samimiyetini, sahiciliğini yeniden ele almak, sorgulamak lazım. Duyan kulaklar için gerçek buradan ses veriyor.

İstifleme demişken buradan devam edelim: Yurttaşını, istiflemenin gerisinde bir yerde gören iktidarın bütün sözleri hükümsüdür artık. Peki ya muhalefet bu noktada nerede duruyor, insan yaşamını ne kadar görünür kılıyor? Nasıl bir sınav veriyor burada?

Bu sınava tanıklık etmesi anlamında 2018 yılında Saadet Partisi İstanbul İl Başkanı Abdullah Sevim’in sözlerini yeniden hatırlayabiliriz. O yıl İstanbul’da bulunan partilerin il başkanlarına şöyle bir çağrı yapmıştı Sevim:

"Saatler iş çıkışına denk geldiğinde, İstanbullular gibi bizde koşar adımlarla metrobüs durağına........

© 12punto