Öncelikle şunu söyleyelim; Atatürk çocukları çok severdi. Herkese çoğunlukla “çocuk” diye hitap eder, etrafında hep çocuk görmek isterdi. “Çocuk sevgisi insan sevgisi için bir ihtiyaçtır” derdi.

Dünya lideriydi,

Generaldi, Cumhurbaşkanıydı. Tüm dünyayı dize getirmişti. Üstelik kadınlar ona hayrandı. Çok yakışıklıydı. Hâl böyle iken elbette herkes gibi o da çocuk yapmayı isterdi ama istemedi.

O da biliyordu kendisine harem kurup onlarca çocuk yapmayı. Saraylar yapıp kendisini padişah ilan etmeyi. Buna gücü var mıydı, vardı elbette. Ancak o istemedi. Teklif edenler de oldu, o reddetti. Çünkü padişahlık, tek adamlık rejimleri bir toplumun sonunu getirirdi. Onun için o Cumhuriyet istedi. Ayrıca Cumhuriyet rejimi için 18 yıldır ölümüne nasıl savaş verdiğini, bu uğurda dökülen kanları biliyordu.

Çanakkale Savaşı ile ümmetten yurttaşa, Kurtuluş Savaşı ile yurttaştan millete, milletin egemenliğine evrilmişti Türk toplumu. Türk halkı egemenliğini savaşarak, kan dökerek ve büyük bedeller ödeyerek kazanmıştı. Bu savaşlar Saraya karşı egemenlik savaşlarıdır aslında. Bunu çok iyi biliyordu Atatürk.

Bu yüzdendir ki “Millet Egemenlik” yani Türk halkının kendi egemenliğini Saraylı seçkinlerin egemenliğinden üstün tutmak için adeta titriyordu.

Bu anlamda 1928 yılında söylediği şu söz önemlidir ve Türk halkının egemenliği için söylemiştir.

“Egemenlik hiçbir anlamda, hiçbir biçimde, hiçbir renk ve belirtide ortaklık kabul etmez.........

© 12punto