Πώς θα μπορέσει σήμερα η χώρα μας, απογυμνωμένη από δύναμη, κύρος, αξίες, πνευματικά και ηθικά εφόδια να ανοίξει ξανά τα φτερά τα μεγάλα και ανέβει από το τελευταίο του κακού της σκάλας το σκαλί στο επάνω κι από την κόλαση στην πραγματική ευημερία και κοινωνική καταξίωση του λαού της.

Του Γιώργου Π. Μπαμπάνη

Στα χαμηλά της γης, εκεί όπου οι σκιές γίνονται βαριές και οι ήχοι λείπουν, μοιάζει να διαβαίνει η ψυχή της Ελλάδας. Μονοπάτια που θυμίζουν ποτάμια σιωπής διασχίζουν τα βράχια.Ο άνεμος κουβαλά ψίθυρους πόνου και ξεχασμένων ονείρων. Η γη σείεται κάτω από τα βήματα των ζωντανών και των νεκρών, και κάθε στροφή θυμίζει πως η ιστορία δεν είναι μόνο χρόνος αλλά και βάρος που δεν αντέχεται.

Ο Δάντης, με τη Θεία Κωμωδία του, χάραξε τον χάρτη της ανθρώπινης ψυχής, έναν ανεστραμμένο κώνο, όπου οι αμαρτίες βαραίνουν όσο κατεβαίνεις, ώσπου να φτάσεις στον πάγο του Λούσιφερ και την αιώνια σιωπή της προδοσίας. Ο Παλαμάς, με τον Δωδεκάλογο του Γύφτου, χάραξε τον χάρτη της ελληνικής μοίρας: ο Γύφτος-Λαός, πληγωμένος και περιπλανώμενο- φτάνει στον Προφητικόν («Δωδεκάλογο»), εκεί όπου η Ιστορία μοιάζει να σβήνει, αλλά μέσα από την άβυσσο ανατέλλει η ελπίδα. Ο Γύφτος είναι η ψυχή που δεν υποτάσσεται, που γκρεμίζει ό,τι σάπιο βρίσκει μπροστά της για να χτίσει ξανά πάνω σε στερεές βάσεις, που αρνείται και ανασταίνει, που τραγουδά τον ελεύθερο λαό και τον αδάκρυτο ήρωα.

Στον Προφητικό («Δωδεκάλογο»), γραμμένο δέκα χρόνια μετά την εθνική ταπείνωση του 1897, ο Παλαμάς έστησε το σκηνικό στο Βυζάντιο. Η πολιτική ηγεσία βουτηγμένη στη διαφθορά, αδιάφορη για τον εχθρό που πλησίαζε, ενώ η ψυχή του λαού σπαράζει παραδαρμένη από το κρίμα, όπως ο μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος προφήτευσε την πτώση της Αυτοκρατορίας με ομιλία........

© ΑΙΧΜΗ