Bazen insan hayatının bütününü belirleyen dönemeçler, biraz rastlantılara bağlıymış gibi görünür ama tam da öyle değildir aslında. Hani eski mahallemize gideriz ya bazen, çocukluğumuzun geçtiği yerlere, kahvede öyle bir çember oluşur; ta ilkokuldan, sokak aralarından arkadaşlarınız. Hatırlamalar, gülüşmeler, bazen biri yitirilmişse kısa süren buruk duraklamalar… Bir yandan da ayrılan yollar ve değişen hayatlar vardır. Kiminki daha iyidir, ayrı konu. Eskiden cansa biri yine candır can olmasına ama “Eee, n’apıyon bu aralar” sorusuyla birlikte farklar da su yüzüne çıkmaya başlar. Mahalle ne kadar değişmişse, insanlar da o kadar değişmiştir. Ve hep şunu fark edersiniz: Bir dönemeçte herkese bir şeyler olmuştur. Sizin önünüze başka birileri, başka yol ayrımları çıkmıştır, onun önüne başka birileri, başka yol ayrımları.

Kader değil ama. Yani bir şey olur bazen; eşik gibidir. Biriyle, biriyle karşılaşırsınız, bir şey yaşarsınız. Zaten hazır olduğunuz bir haldir bu. Oldu biliyorum. Ta ne zamandı, lise ikinci sınıf filandı herhalde. Geceydi. Bizim oranın çarşısında çok kalabalık bir faşist grubu, tek yakaladıkları bir çocuğu dövüyorlardı; çok da fena dövüyorlardı hem. Üç kişiydik biz. Ben, diyelim A ve diyelim B. “Çok kalabalıklar oğlum, bulaşmayalım” dedi B. “Olsun” dedi A; “gider biz de dayak yeriz en çok.” Gittik ikimiz, nefis bir dayak yedik; ağız burun dümdüz! Ama bizde bir ferahlık bir ferahlık, anlatamam! Kimin gözü daha mor diye dalga geçiyoruz birbirimizle, deliler gibi gülüyoruz. Sonrası, abimin kitaplarını çalıp okumalar, Gediz........

© Yeni Yaşam