DİZİ: SİYONİST MEZALİMİ VE BEDİÜZZAMAN’IN NAZARI İLE GAZZE
İSLÂM YAŞAR - 3

Üçüncüsü: Filistin halkı yüz yıldır Yahudi mezalimine maruz bırakılmıştır. Zalim İsrail zümresi ile mücadele etmiş ama kendi imkânları, gelişmiş silahları olmadığı, çevredeki İslâm ülkelerinden de yeterli desteği görmediği için başarılı olamamıştır. Nice kan, can, zaman, imkân kaybetmiş, vatanını işgalden kurtaramamış, hürriyetine kavuşup devletini kuramamıştır.

Bu netice elbette kaderin hükmüdür. Kaderin bu hükmü vermesinde Filistinli liderlerin mesuliyeti vardır. Onlar dünyanın gidişatını, İslâm âleminin içinde bulunduğu şartları, kuruldukları günden bu yana verdikleri mücadeleleri, kazandıklarını ve kaybettiklerini hesap edip kendilerine şu soruyu sormalıdırlar:

“Hangi fiilimiz ile kadere fetva verdirdik ki kader bu musibete hükmetti?”

Bunu yaptıkları takdirde, mücadele tarzlarının yanlış olduğunu, yıllarca o yanlışta ısrar ettiklerini ve hata yaptıklarını göreceklerdir. Zira zamanın en müessir mücadele tarzının müsbet hareket olduğu, silahlı ve siyasî cihadın bittiği, manevî cihadın başladığı gerçeğini görüp ona göre mücadele etme cihetine gidememişlerdir.

Bir ara Yaser Arafat’ın ‘küçük generallerim’ dediği Filistinli çocuklar ve gençler İsrail askerlerine, tanklara, toplara, helikopterlere sapan taşları atarak, yolları kapatarak mukabele etmişler, pasif direnişe geçmişlerdi. İsrail’in zecrî tedbirlerine şahsî cesaretleri ile karşı koymuşlar ve dünya milletlerinin çoğunun desteğini alarak topraklarının bir kısmını kurtarmış, her halleri ile Yunus Suresî’nin 62. âyetinin manasını yaşamışlardı:

“Allah’ın dostları için ne bir korku vardır, ne de onlar mahzun olurlar.”

Filistinlilerin bir grubu bunları yaşarken diğer bazı gruplar silahlı mücadele cihetine gitmişlerdi. İsrail ile silahlı mücadele etmek için gerilla teşkilatları kurmuşlar, Lübnan’daki eğitim kaplarında Filistinli gençleri eğitirken, muhtemelen para ve yardım karşılığında, aralarında Türkiye’nin de bulunduğu pek çok İslâm ülkesinde, mevcut rejimi yıkmaya çalışan Rusya destekli Marksist, Leninist teşkilatlara mensup gençlere, gerilla eğitimi vermişler ve o ülkelerin liderlerinin hışmını üzerlerine çekmişlerdi.

Hareketin önde gelen isimlerinden bazıları İslâm itikadına zıt fikirler taşımışlardı. Müslüman oldukları halde sosyalist, materyalist dünya görüşünü kabul edip yayma gayreti içine girmişlerdi. İsraillilerin ve onlara destek veren ülkelerin yolcu uçaklarını, ticaret gemilerini kaçırmışlar, sinagoglarını, fabrikalarını basmışlar, çalışanları rehin almışlar, istemeyerek de olsa masum insanların zarar görmesine sebep olmuşlardı.

Halbuki bu mücadele tarzı İslâm dininin savaş hukukuna ve ahlâk esaslarına aykırıdır. Peygamber Efendimiz (asm) kendisine sû-i kast hazırlayanları bile affederek pek çoğunun Müslüman olmasını sağlamıştı. Hazret-i Ali, bir vakit yere yıktığı kâfiri öldüreceği sırada onun kendisine tükürmesi üzerine nefsinin hissesi karışıp ihlâsının zedelendiğini düşündüğünden öldürmekten vazgeçmiş, o hareketi ile onun iman etmesine vesile olmuştu.

Bediüzzaman Hazretleri, Ruslarla ve Ermenilerle savaşırken Müslüman köylerini basıp kadın çocuk demeden herkesi öldüren Ermenilere ayniyle mukabele etmemişti. Baskın yaptığı Ermeni köylerindeki çocukları kadınları öldürmemiş, çocukları katledilen köylülerin intikam hissiyle zarar vermelerine mani olmak için onları Ermeni çetecilerine teslim etmişti. Ermeni çetecileri de ondan sonra Müslüman ahaliye zarar vermemişti. Talebelerinden birinin Ermenilere ait bir ineği silahla vurarak öldürdüğünü öğrenince (Merhum Mustafa Sungur’dan naklen) ‘Bu zulüm bizim kaybetmemize sebep olur’ demişti.

Bedir Savaşı’ndan sonra ‘Düşmanınızı tanımadan onlarla savaşa girmeyin’ mealinde âyet-i kerime inmiş, Peygamber Efendimiz (asm) ‘Düşmanınızın silahıyla silahlanın’ buyurmuştur. Filistinli liderler, o âyet-i kerimeye ve sünnet-i seniyeye de ittiba etmemişler, Yahudi milletinin Kur’ân-ı Kerim’de anlatılan mezkûr tıynetini tanımadan ve İsrail’in silahları ile silahlanmadan silahlı mücadeleye giriştikleri için ‘kadere fetva verdirip bu ve benzeri musibetlere hükmetmesine’ sebep olmuşlardır.

Son hadisede de ilk saldıran taraf olmaları hasebiyle dünya milletlerinin ekserisinin, makul düşünen, şiddete, savaşa karşı çıkan İsrail vatandaşlarının, başka ülkelerde yaşayan ehl-i insaf Yahudilerin bazılarının desteğini kaybetmişler, İsrail’in ve onları destekleyen devletlerin, mezalim için bahane üretmelerine ve zulme sessiz kalmalarına zemin hazırlamışlardır.

Yani dünya milletleri nazarında haklı iken haksız duruma düşmüşlerdir. Bunun mühim sebeplerinden biri de Filistin’in toprak olarak ve idare cihetiyle iki parça olması, liderlerin arasında gerektiğinde dahilî ve haricî meseleleri görüşüp halledebilecekleri istişare zemininin bulunmaması, tek devlet olarak İsrail’inin karşısına çıkamamaları, müzakere masalarına oturamamalarıdır.

Zîra bir köyde iki muhtar, bir şehirde iki vali, bir ülkede iki başkan olmaz. Olursa düzen bozulur, huzur kaybolur, adalet işlemez, serkeşlik başlar, her şey birbirine karışır, olan masumlara olur.

Filistin’de, hassaten Gazze’de olduğu gibi.

***

Dördüncüsü: Şefkat hassesini kullanma cihetidir.

“Şefkat-i insaniye merhamet-i Rabbaniyenin bir cilvesi olduğundan elbette rahmetin derecesini aşmamak ve Rahmeten li’l-âlemin olan zatın (asm) mertebe-i şefkatinden taşmamak gerektir. Eğer aşsa ve taşsa, o şefkat elbette merhamet ve şefkat değildir; belki dalâlete ve ilhada sirayet eden bir maraz-ı ruhî, bir sakam-ı kalbîdir.” (Kastamonu Lâhikası s. 78)

Bediüzzaman’ın bu şekilde de izah ettiği gibi şefkat hissi, insana ihsan edilmiş bir hassedir. Veriliş maksadında kullanılmayıp hududunu aşar, ölçüsünden taşarak kalbî ve ruhî hastalık halini alırsa, insanın itikadı sarsılır akıl, kalp, ruh sağlığı bozulur. O haliyle meseleleri müzakere, hadiseleri muhakeme etmeye çalışırsa Kur’ân’ın hükümlerini tevil veya tekzip etmeye kalkar.

Gazze’de, Filistin’de yaşananlar, şefkatte ifrat etmeye müsait hadiselerdir. Bilhassa televizyon kanalları, videolar, akıllı telefonlar, sanal mecralar ve benzeri vasıtalarla dünyaya yayılan mezalim görüntüleri, insanların vicdanlarını yaralayıp huzurlarını kaçırıyor. Müslümanların da ‘esâsât-ı İslâmiyenin haricindeki bid’at ve dalâlet yollarına sapmalarına’ sebep oluyor.

Gerçi doğduğu günden beri öyle hadiseleri yaşayan, aile büyüklerinden onlar gibi çok dehşet hatıraları dinleyen Filistin, Gazze halkı, o görüntüleri seyredenlerden çok daha sakin, metin, mütevekkil, mütebessimdir. ‘Mü’min, zulüm ve haksızlık da görse Rahman olan........

© Yeni Asya