Bütün bunları yapabilmesi için, muhatabından sürekli bunları hakedecek davranışlar bekliyor. Hep bir sebep... Güzel davranışı, ihsanı, ikramı hakettiğini ispat edecek bir sebep...

Oysa Allah Rahman. Herkese veriyor. Bana itaat ediyor mu demeden, beni seviyor mu demeden, benim için ne düşünüyor diye bakmadan...

‘Verme’yi, Rahman’ın tevziat memuru gibi verirsek, ne verdiğimizde gözümüz kalır, ne alacağımızda, ne de duyacağımızda... Verirsin, biter. Ama’sız, fakat’sız, neden’siz, niye’siz... Daha ardına bakmazsın. Başka türlüsü alışveriş olur, imece olur, ‘ben sana veriyorum, sen de bana ver’ olur, borç verme olur, olur da olur. Ama ‘Rahman adına verme’ olmaz. Gülümseyebilenin gülümsemesini vermesi, ağzı olanın........

© Yeni Asya