Verimliliği ve daha da iyileştirilmesi için neler gerektiği hususu müzakere edilebilir ve ediliyor.

Bu usul aslında bizim kendi kültürümüzde vardı ve üstelik helalleşmeyi de içeriyordu.

Osmanlı Döneminde “muslihûn” adı verilen “sivil sulhçü”ler vardı ve bu bir tür meslek gibiydi.

Hatta Osmanlı döneminde ve cumhuriyetin ilk zamanlarında sulh hâkimleri bir tür arabulucu ya da uzlaştırmacı gibiydi.

Bu hâkimlerin “kadı mektebi” mezunlarından olması da gerekmiyordu. Adı üzerinde “sulh işleri” yaparlardı. Mahkemenin soğuk yüzü bu hâkimler için geçerli değildi ve olmamalıydı.

O dönemde asıl mahkeme –adı üzerinde- asliye mahkemesi idi. Asıl “hâkim” de asliye hâkimi idi.

Sonraları her nedense birçok şeyin manası bozulduğu gibi bu ayrımın da manası bozuldu ve kayboldu.

Ve şimdilerde Türkiye’de “helalleşme” denince akla CHP’nin eski genel başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’nun siyasette ve sosyolojide başlattığı ve yine çok kıymetli olan ama galiba yarım kalan helalleşme açılımı geliyor.

Oysa bu bir kültür ve siyasi ya da ideolojik meselelerden ibaret değil. Özel sektör ve........

© Yeni Asya