Otranto

Körfeze yaklaştığında kendini takip eden adamların hızlarını arttırdığını gördü, Sefer de ayaklarına kuvvet verip olabildiğince hızlı yürümeye devam etti, iki saattir kaçma kovalamaca oynadığı irikıyımlarla artık sona yaklaştığının farkındaydı. Adamlardan kurtulma çaresini bulamamıştı, onları oyalayarak vakit kazanmaya, dostlarından birine tesadüf edip yardım istemeye çabalamıştı. ‘’Yolun sonu göründü,’’ dedi kendi kendine yalnız bu şekilde kıskıvrak yakalanıyor olacak olması da kanına dokunuyordu. Son bir kez daha irikıyımlardan kaçabilmeyi denedi. Hızlı yürümeden koşmaya çevrildi adımları, Salerno’nun dar sokaklarından birine kendini atabilmek için kıyıdan uzaklaşıyor tepelere doğru koşuyordu.
Adamlar geliyor mu diye bakmak istemişti başını geldiği yöne çevirdi, önünde beliren tümseği göremedi, ayağı dolandı olduğu yere düştü.
Ensesinden kavrayan adam Sefer’i yere iyice yapıştırdı. Bir ayağını sırtına dayamış eliyle de ensesini kavramıştı. İspanyolca ‘‘Ellerini bağla şunun Pablo!’’ diye haykırdı. Saniyeler içinde elleri bağlanmıştı, iki iri cüsseli adam Sefer’i ayağa kaldırdı, adamlardan kızıl olanı yüzüne bir yumruk indirdi. ‘‘Bu daha hiçbir şey değil, sabahtan beri bizi ardına taktığın için seni dalavereci.’’ dedi. Adam bunu söylerken Türkçe konuşmuştu. Pablo, suçlunun sırtından iteledi, Sefer iki adamın arasında onların yönlendirmesine göre yürümeye başladı. Artık sona yaklaşmıştı ama bu son onun için acı yüklü olacaktı.
Katedralin arka kapılarından birinin önünde durdular, Camilo cebinden bir anahtar çıkarıp kapıyı açtı, Sefer’i açılan kapının içine doğru sertçe iteledi. Katedralin tütsüyle ağırlaşmış kokusu Sefer’e tanıdık gelmişti, çocukluğunda annesiyle sık sık gittiği kilise ayinlerini hatırladı. Önlerinde uzanan koridoru geçtiler, ardından bir duvarın arkasında durdular. Camilo duvara sertçe vurdu, rahip cübbeli zayıf bir adam görünüşte duvar ama aslında kapı olan gizli bölmeyi açtı, üç adama göz gezdirdikten sonra, kim bu der gibisinden yanlarında getirdikleri Sefer’i işaret etti. ‘‘Yargılama saatine kadar hücrelerden birine konulacak,’’ dedi Camilo.’’ Sefer hücrelerden birine konulmuştu, başına gelecekleri biliyor bu yüzden de intihar edip etmeme arasında bocalıyordu.
*
Babası Martinus’u Otranto sahiline getirdiğinde sabahın erken saatleriydi. Bazı balıkçı teknelerinin denize yeni yeni açıldığı boğaz kıyısının fazla hareketli olmadığı sakin saatler yaşanıyordu. Fredireco oğlunu limanda sonradan isminin Piri olduğunu öğrendiği korsan kılıklı bir adama teslim etti, karşılığında ise bir kese aldı. Oğlunun kulağına eğilip ‘‘Bu adamın yanında çalışmak üzere kendisini bıraktığını yakın bir zamanda yeniden görüşebilmeyi umduğunu’’ fısıldadı. Küçük çocuk babasının ardından bir müddet baktı sonra da ismini haykıran adama doğru döndü.

• Martinus buraya gel, demişti adam. Babasının bir daha gelip gelmeyeceğini bilememenin hüznü yanaklarından süzülen yaşların içinde gizliydi. Pala bıyıklı adam çocuğun ağlamasına aldırmadı, ‘‘Önüme düş bakalım,’’ dedi Martinus’a. Birlikte bir kadırganın içine bindiler, adam isminin Piri olduğunu geminin de kendinden sorulduğunu söyledi. Babasının Martinus’u köle olarak Osmanlı Devleti’ne sattığını da deyiverdi. Martinus artık küçük bir çocuk değildi, o bir köleydi ve kölelerin de karnını doyurması için çalışması gerekirdi. Eline bir kova, boyundan bir de büyük süpürge verilen Martinus kadırganın içini süpürmeye gösterilen köşeden başladı.

© tarihistan.org