Kastamonu Lahikasının son mektubunda Bediüzzaman Said Nursî iman hizmeti noktasında elem ve ıstırap verici bazı hadiselerden bahseder. Âtıf Ağabey’den Beşinci Şua risalesini -güya- okumak için alan bir başçavuşun karakola şikayeti ile başlayarak büyüyen hadiseler, Nur Talebelerinin hanelerinde mütemadiyen yapılan aramalar, Risale-i Nurların “sırran tenevveret” perdesi altına girmesi, Üstadın yanına gelenlerin tarassud edilmesi ve Üstadın zehirlenmesinden mütevvelid ateşli ve konuşmasına mâni olacak kadar şiddetli hastalığı gibi hadiseler karşısında ciddi bir teselliye ihtiyaç hâsıl olmuştur. Bediüzzaman bu elem verici hâdiseleri hikaye ettiği aynı cümleyi böyle sürdürür: “Cenab-ı Erhamürrâhimînin rahmetiyle, şimdiye kadar devam eden inâyet-i İlâhiye himayeti ve rıza, teslim, tevekkül ve ihlâsın verdikleri teselli, bütün o müz'iç şeyleri akîm bıraktı. Kemâl-i ferah ve istirahatle "Görelim Mevlâ neyler, neylerse güzel eyler" deyip, kemâl-i teslimiyetle müsterih olduk. Siz de öyle olunuz, fütur getirmeyiniz.”

Said Nursî, ‘İhtiyarlar Risalesi’nde ihtiyarlık ve gurbetten, sürgünde olmaktan gelen elim halini tasvir ettikten sonra imdadına gelen teselliyi bu ifadelerle anlatır:

“Bu gurbet gurbet içinde ve bu hüzün hüzün içindeki vaziyetten bir rica, bir nur aradım. Birden, iman-ı billâh imdada yetişti. Öyle bir ünsiyet verdi ki, bulunduğum muzaaf vahşet bin defa tezâuf etseydi, yine o teselli kâfi gelirdi.”[i]

“İşte bütün ihtiyarlığımdan ve firak belâlarından gelen teessürâtıma, bana nur-u iman tam kâfi geldi; kırılmaz bir rica, kopmaz bir ümit, sönmez bir ziya, bitmez bir teselli verdi. Elbette sizlere ihtiyarlıktan gelen karanlık ve gaflet ve teessürat ve teellümâta, iman kâfi ve vâfidir. Asıl en karanlıklı ve en nursuz ve tesellisiz ihtiyarlık ve en elîm ve müthiş firak, ehl-i dalâletin ve ehl-i sefahetin ihtiyarlıklarıdır ve firaklarıdır.”[ii]

Mehmed Feyzi Ağabey farklı risalelerden nasıl istifade edip kuvvet aldığını anlattığı bir mektubunda İhtiyarlar Risalesi için bu satırları yazar: “Hem hakikaten ömrü kırkıncı sene-i devriyesinde müthiş bir tarzdaki maddî ve mânevî hastalıklarıma herbir ricasında ruha ve kalbe binler nur-u tevhidi ve ziya-yı teselliyi serpen İhtiyarlar Risalesi…”[iii]

Her bir ricası tesirli bir ilaç ve bir teselli olan İhtiyarlar Lem’asında Bediüzzaman kendi derin manevî yaralarından ve elim hallerinden hilaf-ı âdet bahsediyor. Bundan maksadı; ne kadar dehşetli yaralar ve hastalıklar olsa da iman hakikatlerinden gelen manevî ilaç ve tesellilerin kâfi ve vâfi olacağını göstermektir. Hatta ihtiyar ve aciz durumda bulunanlar şimdiki hallerinden yüz derece daha ziyade fena bir halde de bulunsalar Kur’an’dan gelen ve Risale-i Nur eliyle kendilerine sunulan ilaçlar, teselliler o dehşetli yaralara müessir bir merhem olur.

Bir başka risalede Firak ve zevalden gelen elemlere karşı hakiki teselli böyle ifade edilmektedir: “Ben firaktan, zevâlden çok inciniyorum. Halbuki, sevdiğim dünya ve dünyeviyeler, mufarakatla beni bırakıp gidiyorlar. Ben de gideceğimi biliyorum. Bu pek elîm ve canhıraş meyusiyete karşı, birden saadet-i ebediye ve hayat-ı bâkiye müjdesini zât-ı Ahmediyeden (asm) işitmekle kurtuluyorum ve tam........

© Risale Haber