Daha o zamanlar cep telefonu yoktu hiçbir çocuğun elinde. İstanbul’da daha çok boş alan olması, daha az konut, daha az araç, hepsi İstanbul’u beyaza boyamaya etkendi. O zamanlar, Esenyurt, Beylikdüzü gibi yerleşim yerleri yoktu tabi. Yine de şehrin kalabalığından şikayet ederdi ya büyükler, neyse. Şimdi havalar daha sıcak gidiyor, kar yağınca tutana kadar eriyor erimesine ama tutunca da ulaşım beyaz çileye dönüyor.

Vefa’da, Süleymaniye Camii’nin gölgesindeydi evimiz. Üst katta rahmetli babaannem yaşardı, alt katta biz. En üst katta terasa çıktığımda bir yanımda Süleymaniye tüm görkemiyle durur, diğer yanda ise Bozdoğan Kemeri... Terasın başka bir ucunda ise Galata Kulesi görülürdü.

Çocukluğumun geçtiği 80’lerde, -evet bende seksenlerde çocuk olan şanslı nesillerden biriyim.- doğup büyüdüğüm İstanbul’un kadim semti Vefa’da bulunan Reşat Nuri Güntekin sahnesinde aile büyüklerimle bir tiyatro oyununa giderdim sömestr tatilinde… Benim için en güzel karne hediyesiydi.

Bu devirde maddi anlamda geçinmek oldukça zorlaştı. Anne – babalar çalışıyor, evin masrafları anca çıkıyor. Çocuklar anne – babalarından çok, öğretmenlerini, büyükanne ve dedelerini ya da bakıcılarını........

© Önce Vatan