Ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας κρύβεται στα “αλώνια” και όχι μόνο στα σαλόνια, στις κουβέντες δηλαδή των απλών ανθρώπων και στις φράσεις που καθιερώθηκαν εννοιολογικά μέσα από τη διαχρονικότητά τους. Τα ανώνυμα δημοτικά, και τα επώνυμα λαϊκά τραγούδια, το έχουν αποδείξει περίτρανα αυτό.

Τη δεκαετία του ’30 η λέξη “μπάτσος” ήταν μια σπάνια διατύπωση στα ρεμπέτικα της εποχής. Πρώτη φορά η λέξη καταγράφεται επισήμως στο “τούτοι οι μπάτσοι που ήρθαν τώρα” του Γιαννάκη Ιωαννίδη (μπουζούκι Μανώλης Καραπιπέρης) που ηχογραφήθηκε εκτός Ελλάδας, το 1928 στη Νέα Υόρκη, όπως σημειώνει ο εκδότης Γιώργος Δαμιανός (24 Γράμματα).

Η λέξη θα απαντηθεί και στους “μάγκες” του Μπάτη αργότερα, καθώς και σε μικρά δίστιχα που ακούγονταν χωρίς ευρεία κυκλοφορία. Στην αργκό πάντως της εποχής, οι αστυνομικοί αναφέρονταν ως “καρακόλια” ή ως “μαύροι” κατά τον Βαμβακάρη, ενώ το μπάτσος ήταν περισσότερο αναφορά για τον τούρκο φοροεισπράκτορα.

Κατά τον Ηλία Πετρόπουλο (Ρεμπέτικα Τραγούδια, Κέδρος), οι “Μπάτσοι” είναι γοργό ζεμπέκικο που ακουγόταν στους τεκέδες στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και δεν είχε ηχογραφηθεί.

Εκεί υπάρχει και ο στίχος “μάγκες πιάστε τα γεφύρια”.

Η ηχογράφηση του Ιωαννίδη έγινε αφού ο ίδιος έπαιζε τη δική του εκδοχή αρχικά με τον μπουζουξή Μάλιο στο πλευρό του, κάπου το 1920. Όπως αναφέρει στο βιβλίο του ο........

© news247