Την Κυριακή το βράδυ, όταν τελείωσε η προβολή του Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου, όλη η παρέα νιώσαμε την ανάγκη να χειροκροτήσουμε. Δεν το κάναμε για λόγους καθωσπρεπισμού -η ηρωίδα της ταινίας Μπέλα Μπάξτερ μάλλον θα μας στηλίτευε για αυτόν τον αυτοπεριορισμό της επιθυμίας μας…

Όπως και να έχει, δεν συμβαίνει συχνά ένα κινηματογραφικό έργο να προκαλεί στον θεατή την ευφροσύνη που νιώσαμε παρακολουθώντας το Poor Things. Αυτή η ευφροσύνη δεν απορρέει μόνο από την υψηλή αισθητική απόλαυση, αλλά και από την αίσθηση ότι η ταινία συμπυκνώνει την ευαισθησία και τις αναζητήσεις της εποχής μας.

Γιατί ο Λάνθιμος με το Poor Things δεν κάνει απλώς πολύ καλό σινεμά -πράγμα που πάντα έκανε. Φτάνει στο υψηλότερο σημείο της δημιουργικής του πορείας, αφηγούμενος με ποιητικές εικόνες μια ιστορία την οποία εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο μπορούν να την νιώσουν ως μια ιστορία που αφορά τη δικιά τους ζωή.

Πρόκειται για ένα σινεμά μεγάλου καλλιτεχνικού οράματος που έχει όμως βαθιές ρίζες στη ζωή των πολλών, στη δικιά μας ζωή. Γι’ αυτό ίσως βλέποντας το Poor Things (το οποίο βασίζεται στο μυθιστόρημα του Alasdair Gray) νιώθεις ότι οι συντελεστές της ταινίας σου έχουν κάνει προσωπικά σε σένα ένα άψογο αισθητικά δώρο · και γι’........

© news247