Σκληρές, χυδαίες εκφράσεις, προσπάθεια εκφοβισμού, ταπείνωσης, απόλυτου εξευτελισμού συμμαθητών τους, άσκηση ωμής βίας. Γιατί; Έτσι «για την πλάκα», «για τη φάση», για να το καταγραφεί σε βίντεο, να περάσει από κινητό σε κινητό, να ανέβει στα social media και «να γελάσουμε». Ή απλά… για εκβιασμό. Στα περιστατικά βίας ανηλίκων έχουμε χάσει πια το μέτρημα στα δημοσιογραφικά γραφεία. Και έχουμε χάσει τον έλεγχο ως κοινωνία.

Κανείς δεν μπορεί να δηλώνει ότι πέφτει από τα σύννεφα, αν και κάθε νέο περιστατικό φαίνεται να μας σοκάρει περισσότερο από το προηγούμενο με την αγριότητά του, αλλά και καθώς οι ηλικίες πέφτουν συνεχώς. Στο πιο πρόσφατο περιστατικό 9χρονος φέρεται να έγδυσε… 7χρονο για να τον ταπεινώσει, παίζοντας στα οπίσθιά του τρίλιζα.

Και η βία δεν σταματά βεβαίως στα σχολεία. Στη λίστα των 200 «σκληρών χούλιγκαν» που κατέθεσαν οι αρμόδιοι υπουργοί στον Άρειο Πάγο περίπου το 30% είναι ανήλικοι, 15 – 18 ετών.

Οι συμμορίες εγκληματιών κάνουν… παιδομάζωμα. Στρατολογούν ανηλίκους που έχουν την ανάγκη του ανήκειν, που θέλουν να αντλήσουν μέσα από τη βία και την εγκληματικότητα «δύναμη», «αναγνώριση», «αποδοχή». Προσελκύουν άτομα, που δεν διστάζουν να καταστρέψουν περιουσίες και ζωές άλλων, ΄μέχρι τελικά να «τελειώσουν» και τη δική τους.

Από τον εγκλεισμό της πανδημίας έως την καθημερινή χρήση και κατάχρηση των social media – όλα έχουν παίξει τον ρόλο τους στην ένταση και τη συχνότητα των φαινομένων τα τελευταία χρόνια. Αλλά ποιος έχει την ευθύνη; Ποιος μπορεί να προστατεύσει τα παιδιά, να τα προλάβει πριν φτάσουν στο σημείο να γίνουν θύματα και θύτες ταυτόχρονα; Εδώ διαχρονικά η απάντηση δεν αλλάζει. Η οικογένεια και το σχολείο. Και οι δύο φαίνεται να μένουν… από απουσίες.