Duruşunu sevdiğim bir dostum var. Eskimez dostlarımızla bir araya gediğimizde onu da çağırırım.

Saatlerce dost sohbetleri havasını tüttürürken biz, o, yalnız dinler, tüttürülen havayı solur ve ayrılacağımıza yakın çok nazik bir eda ile, beş kelimeyi geçmeyecek şekilde, “Hocam, şunu, böyle de anlayabilir miyiz?” gibisinden bir soru havasında doğruyu ortaya koyuverir.

Aslında bu türden insanlar, sözlerin akışına su kadar yumuşak ifadelerle yön veren insanlardırlar.

Bu dünyada herkes yolcu ve herkes yol rehberidirler.

Başta babalar ve anneler, kendilerine gösterilen öz yolu, söz yolu, eğitim yolu, sağlık yolu, oyun şekli, saadetin veya kederin yollarını da öğrendikleri şekilde öğretirler.

Anne, doğan çocuğuna besmeleyle, ilk sütünü vermeden önce çocuk bu dünyadan ilk nefesini alır.

Ardından doktorlar ve ebeler, onun sağlığı için tıbbın kanatlarını onun üstüne sererler ve İslam’a göre sünnettir diye kulağına ezan okunur.

Anne, gıdasını verir, baba ezanla ona iman esaslarını fısıldar ve şeytanın yolunu keser, doktor veya ebe de çocuğun sağlıklı olarak devamını sağlamaya çalışır.

Ama bütün bunlar yani, nefes Allah’tan, bir gün önce annede süt yokken çocuk doğunca gelen süt de Allah’tan, ezanı okutan din de Allah’tan, tıbbın bütün devalarını ve doktorun bütün organlarını da yaratan Allah celle celalühtür.

Asıl gösterilmesi gereken yol, İslam yoludur.

Son durak olarak yalnız........

© Milli Gazete