Bir sitem değil bir selam ve duadır “aşk olsun.”

Niceliğin niteliğe henüz hükmetmediği ve insanın kardeşiyle kendini eş gördüğü dönemlerde gönül ehlinin gönülden yaptıkları bir derin duadır “aşk olsun.”

Bilginin salt bilinmesi gereken bir nesne konumuna düşmediği ve bilgelik yurduna açılan bir kapı kabul edildiği devirlerde, bilgece verilen bir samimi selamdır “aşk olsun.”

İslam’ın selamı da bizatihi bir dua değil midir?

Allah’ın selamı üzerine olsun. Seni, Allah korusun.

Bir zamanlar yola düşerken Allah’a ayarlı gönüller ve diller “Allah’a ısmarladık” der, yola düşene “Allah’a emanet ol” denir, acısı olana “Allah sabırlar versin” denirdi. Hak’tan hayır ve selamet dilemek hayatın esası sayılır, hayır Hak’tan bilinir, selamlar Hak hatırlanarak verilirdi.

Hakkın huzurunda olma bilinci olan “ihsan” azalınca, incelik de azaldı gönülde ve dilde. İhsan ahlakının zarif sözleri sinelere sırlandı.

Gönüller aşktan ve hüzünden uzak düşünce oldu bütün bunların hepsi.

Halbuki bir zamanlar diller ve kelimler göğe ve gönle daha yakındı.

Bir Mevlevî dergâhında dervişler meclislerine misafir olan “ihvan” dedikleri meşrepte kardeşleriyle selamlaştıktan ve onlara “hoş geldin” dedikten sonra, bir de derviş selamı verir ve derviş selamı alırdı.

“Aşk olsun…”

“Aşkın cemâl olsun…”

“Cemâlin nûr olsun…”

“Nûrun alâ nûr olsun”

Selamı ilk veren dervişin duası şöyledir:

“Ey bu dergâhın ve dünyanın misafiri olan dost! Kendinin ve eşyanın hakikatini anlamak istersen eğer, bilesin ki bu âlem bir aşkın tecellisidir. Yer yüzü yâr yüzüdür. Senin de bu aşka düşmen için, için-dışın, ekmeğin-aşın, huyun-suyun hasılı her şeyinde aşk olsun.”

Bu duayı alan kişi altta kalır mı hiç?

“Senin de ey bu handa hancı olan dost! Senin de aşkın güzel olsun ve yalnız yeryüzünde kalmasın. Bütün güzelliklerin kaynağı ve aslı Cemâl olan Allah senin aşkın olsun…”

Güzele daha güzeli ile cevap vermek esas olduğunu bilen ev sahibi devam eder:

“Senin de cemalin yani yüzün nûr olsun. Işıkların parlattığı bir aydınlık........

© Maarifin Sesi