A semana pasada fun coa miña nai e coa miña irmá Yoly á procesión. A Yoly andaba coma sempre, ao seu aire, e a Maruxa e máis eu iamos agarradas do brazo, en silencio, camiñando ao seu paso, que é tamén o paso habitual das procesións (cando deixou a Maruxa de camiñar rápido?). Iamos felices, pensando nas nosas cousas, escoitando as campás da catedral reverberando co son das gaitas (que son tan familiar, canto o........

© La Voz de Galicia