Bediüzzaman Hazretleri, Risale-i Nur yoluyla Kur’ânî mesleklerin en sağlam ve en selâmetlisini bizlere sunmuştur. Enbiya ve Sahabe mesleğinin bir cilvesi olan ve “acz, fakr, şefkat ve tefekkür”den oluşan Risale-i Nur mesleğinin “ihlâs, uhuvvet, tesanüd, sadakat, takva, istiğna, fedakârlık, siyasete girmemek ve müsbet hareket...” gibi düsturları vardır.

Bediüzzaman'ın siyasete bakış zâviyesi, düstur ve delillerini, ana hatları ile olmasa da elimizden geldiğince yazmaya çalışacağız İnşALLAH…

‘Eûzü billahi mine’ş-şeytani ve’s-siyaset’ düsturunun bir önemli sebebi ve çıkış noktası, İslâm Deccalı olan Süfyandır. Evet, Üstad Bediüzzaman Hazretleri ”Peygamber Efendimizin (asm) o zamana yetiştiğiniz zaman, siyaset canibiyle onlara galebe edilmez; ancak manevi kılıç hükmünde i’caz-ı Kur’ân’ın nurlarıyla mukabele edilebilir” tavsiyesine müraatla, “siyaset yoluyla dine hizmet hissini taşıyordum. Fakat bu andan itibaren dünyadan tamamen yüz çevirdim. ‘Eûzü billahi mine’ş-şeytani ve’s-siyaset’ yani ‘Şeytandan ve siyasetten Allah’a sığınırım’ düsturuyla kendi ruhî âlemime daldım.” diyerek meselenin odak noktasını nazarlara sunmuştur.

Bediüzzaman ve siyaset, Nur talebelerinin, kendi aralarında, yarım asırdır tarştıkları ikili. Aralarındaki derin inşikakların da (ayrılıkların) birinci sıra unsuru: Bazen samimiyetle tartışılmış, bazen emsaller arası riyaset kavgalarının maskesi olarak kullanılmış. Alınan mesafe, bir arpa boyu kadar. Mevzu, her zaviyeden başka türlü arz-ı endam etmiş. Kimi Bediüzzaman'ın “euzubillahi mineşşeytani racim”a teşbih, “euzubillâhi mineşşeytani ve siyaseti” istiazesine sarılıp, Bedîüzzaman’ın şeytandan kaçar gibi, siyasetten kaçtığını serrişte (delil gosterme) ile mevziini muhkemleştirmiş; kimi, Demokrat Parti’ye alenî oy verişini diline pelesenk edip dolaşmış Anadolu’yu. Bedîüzzaman ve siyaset meselesi, zihinler adedince farklılık arzeder hale gelmiş...

Bu garib tecellinin mes’ul mevkiine Üstad’ı koyamayız; bu tezatlar, bu ardı arkası kesilmeyen farklılıklar onun eseri değil; ondan gelmiyor. Kusur bizde, Nur talebeliğini dava edinenlerde...

Bediüzzaman’ın seksen küsür yıllık muhteşem hayatı ve altıbin sahifelik 14 ciltlik eşsiz külliyatını ihata güçlüğü yaşıyoruz. Bütünü ihata edemeyince, fil tarîfiyle aleme rezil rüsva olan körlere benzedik; kendi kendimizi aleme rezil ettik...

Bedîüzzaman ve Risale-i Nur’larda tezad yok, olamaz yani okunyanlar bilir. İstediğiniz kadar tezat ve kusur arayın tesadüf edemezsiniz. Var, diyen ortaya buyursun. Ümmetin, bin küsur yıldan beri gelişiyle müjdelendiği bir zatta tezat ve kusur aramak, hafif tabiriyle: Cinnet!..

Bu mevzudaki ders ve müktesabatımı hülâsa etmek isterim...

Önce Bediüzzaman’ın siyaset mefhumunu bakış zaviyesi ve tahlilini tesbit etmemiz lâzım. Bahsin bu kısmı, “mutlak”dır, zamanla mukayyed değil.

Buyrun görelim:

Öncelikle Bediüzzaman'ın siyasi istiazesinden (Euzü besmele" okuyarak Allah'a sığınmak) başlayalım:

“Bir zaman, bu garazkarene (garaz edercesine, kin tutarak ) tarafgirlik neticesi olarak gördüm ki, mütedeyyin (dindar) bir ehl-i ilim, fikr-i siyasisine muhalif bir alim-i salihi, tekfir (birine kâfir deme) derecesinde tezyif (hakaret) etti. Ve kendi fikrinde olan bir münafığı, hürmetkârãne medhetti. İşte, siyasetin bu fena neticelerinden ürktüm, ‘euzubillâhi mineşşeytãnî ve siyãsseti’ dedim, o zamandan beri hayat-ı siyãsîyeden çekildim."

Bu konu ve bu konunun telkin ettiği ders, defalarca yer bulur külliyatta. Bediüzzaman'ın iki yakın dostu arasında cereyan eden hadisenin dehşeti, siyasi istiazeye me’haz (kaynak) olur. Önemli nokta: Tarfgirliğin bu dehşetli sırrıdır; şeytanı, melek; meleği şeytan görmek...

Bilhassa siyasi arenada, daha dehşetli bir vaziyet alan tarafgirliğin sebebiyet verdiği bu müthiş hale düçar olmamanın en emin yolu, siyaisi istiazede bulunmak ve siyasetten uzak durmakdır. Üstad’ın yaptığı gibi...

Tarafgirliğin faydalı tarafını nazara veren bir suale, bahsin devamında Üstad’ın verdiği cevab nokta-i nazarını tahkim eder:

“İkinci suale deriz ki: Tarafgirlik eğer hak namına olsa, haklılara melce olabilir. Fakat şimdiki gibi garazkarane, nefis hesabına olan tarafgirlik, haksızlara melcedir ki, onlara nokta-i istinad teşkil eder. Çünkü, garazkarane tarafgirlik eden bir adama şeytan gelse, onun fikrine yardım edip taraftarlık gösterse, o adam, o şeytana rahmet okuyacak. Eğer mukabil tarafa melek gibi bir adam gelse, ona-haşa-lanet okuyacak derecede bir haksızlık gösterecek.”

Yani burda anlatilmak istenen siyaset ve siyasetteki tarafgirlik damarı meleği şeytan, şeytanı melek suretinde gösterir. Siyasi tarafgirlik hakkaniyet ve adalet duygularını yerle bir eder. Kendi partisinde bulunan şeytan gibi bir adama, sırf kendi safında diye melek der, kendi fikrine muhalif bir partide bulunan melek gibi bir adama da şeytan der. Siyasi tarafgirliğin insaf ve hakkaniyet ölçüsü bu kadar kokuşur ve haktan uzaklaşır.

Üstad Hazretleri bu hakikati kendi hayatında gördüğü bir misal ile ifade ediyor ve tarafgirlik damarı ile yapılan siyasetin ne kadar çirkin ve uzak durulması gereken bir hastalık olduğunu beyan ediyor. Günümüzde de bunun misallerini çokça görmek mümkün.

Siyaset ve siyasetteki farklılıklar, hiçbir zaman hakkaniyeti ve adaleti törpülememelidir. Kendi siyasi görüşüne muhalif bir adam da olsa onun müspet cihetlerini ve doğru yönlerini inkâr etmemelidir. Yine kendi partisinden ve siyasi düşüncesinden olan birisinin de yanlış yönlerini ve hatalarını, sırf kendi safında diye müdafaa edip savunmamalıdır.

Bu ölçüler muhafaza edilebilirse, sırf vatana ve millete hizmet için siyasete girilebilir. Yoksa gerisi Üstad Hazretlerinin işaret ettiği gibi şeytana maskara olmaktan başka bir şey değildir.

Bu bakış açısını diğer hizipleşme ve meşrep taassupçuluğuna da tatbik........

© İstiklal