Koygun seslere yenik düşmekten yoruldu
Çelikten bir baltanın yonta yonta büyüttüğü yaralar
Kırk yıldır mırıldanan bir ırmakta yıkıyorum ruhumu

Ölen çocukları teklifsiz içime gömüyorlar

Gece kadar cesur değilim
Korkuyorum karanlığı dansa kaldırmaktan

Mutlu görünenler ki en çok saklayandır yaralarını

Onlardır maltızda bağdaş kuran rüzgâr-ı muarız

Bütün şehirleri güzelleştiren bir şeydi senin gülüşün
Ben senin limansız denizlerine........

© İnsaniyet