I.

Zengin kızlarla yaşadığı aşklardan fırsat bulduğunda benim en yakın heteroseksüel arkadaşım olduğunu hatırlayan C. o sıralar doktora yaptığı Paris’ten arıyor. “Nice’te ev var, bir hafta anahtarı bende,” diye müjdeyi veriyor. “Yeri de şahane, atla gel.” Birini nezaketen, laf olsun diye davet etmeyin. Ciddiye alıp gelebilirler. Dünyayı avucumuzun içine aldığımız, paramızın, enerjimizin, vaktimizin olduğu yıllar. Lale Müldür ve Ahmet Güntan’ın şiirindeki gibi “bok gibi genciz.” Şimdi değilse ne zaman hem… Ya da C.’nin bana “Aynısını yapmalısın,” diye izlettirdiği televizyon programının adıyla “Ce soir ou jamais…”

C. bana Wikipedia’dan “Pan bagnat” ve “Pissaladière” maddelerini gönderiyor e-mail’le. Ben Tokyo’dan İstanbul’a geliyorum, evde bavul değiştirip bir gün sonra Nice’e uçuyorum. O arada, nasıl oldu, tam emim değilim ve hafızam biraz bulanık, ama galiba Paris’teki Madame’la konuşuyorum. “Nice’te ev var, bir hafta anahtarı bizde,” diyorum. “Yeri de şahane, atlayın gelin.” Birini nezaketen, laf olsun diye davet etmeyin. Ciddiye alıp gelebilirler. Madame hemen organize oluyor, daha ben Nice’e varmadan, bir gece önce trenle şehre varıp hiç tanışmadığı C.’yle evde buluşuyor.

Bu seyahatin bir felaketle sonuçlanması için her türlü şart mevcut: 20’li yaşlarında aklı havada iki genç, 60’larında kim bilir neleri görmüş geçirmiş bir bilge; iki kişi birbirini tanımıyor, ortada yapıştırıcı benim; ortak hiçbir noktamız yok ve yaz sıcağında tek yatak odalı evde üçümüz spontane bir şekilde bir hafta geçireceğiz.

C. yaşına hürmeten evin tek yatak odasını Madame’a tahsis ediyor, biz ikimiz salondaki yataklı kanepede yatıyoruz. Evdeki tek vantilatörü biz alıyoruz. Daha ilk sabah, birkaç saat önce daldığımız uykudan kafamızın üstünde sallanan poşet hışırtısıyla uyanıyoruz. Madame erkenden kalkmış, biz eve geldikten hemen sonra herhalde, beklemiş beklemiş biz uyanmıyoruz. Üçüncü saatin sonunda aldığı croissant’ları başımızın üstünde sallayarak bizi uyandırıyor. Uykudan zorla uyandırılmak bir kavga nedeni ama “Sizin için croissant aldım, hadi kalkın,” da güzel bir jest.

C. ve ben şımarığız. İkimizin de sorumlulukları var aslında ama yarın yokmuş gibi yaşıyoruz. Şimdi aklımın almadığı bir enerjiyle Nice’te hem geziyorum, hem yazıyorum, hem laf yetiştiriyorum, hem uyuyorum ve en önemlisi hepsine yetişiyorum. C. insanı yormayan bir arkadaş. Madame zor bir misafir, ilgi bekliyor. Davet ettiğimiz için de bizim misafirimiz, ilgiyi doğal olarak hak ediyor. Bir an kafama dank ediyor: Ondaki imkanlar ve bağlantılarla dünyada istediği herhangi bir yede olabilirdi, ama burada bizle olmayı tercih etti.

*

Le Petit Maison’da akşam yemeğinde Salad Niçoise söylüyoruz ve Fransız gastronomisinin en önemli tartışmalarının birinin ortasında kendimizi buluyoruz: Madame’ın salatasında sadece yeşillik ve ançüez var. Ton balığı yok. Meğer Salad Niçoise’ın içinde ne olması gerektiğine tarih tam olarak karar verememiş, şeflerin bıraktığı kayıtlar birbiriyle çelişiyor ama kesin olan şu: ton balığı ve ançüezden sadece biri olacak, ikisi asla aynı anda olmayacak.

Ben lokantada belki Elton John’u görürüz diye hayal ediyorum. Madame ise Fransız magazin basınının o yaza ait en önemli haberini herkesten önce yakalıyor: Bernard-Henri Lévy yan masada bir sarışınla yemek yiyor ve o sarışın eşi Arielle Dombasle değil, Daphne Guinness! Oğlu daha sonra okul arkadaşım olacak Guinness’le Lévy arasında yıllardır süren gizli aşkın ilk tanığı biz oluyoruz.

Her dakika bir arada değiliz. C. ve ben gündüzleri Nice’in çakıl taşlı plajına gidip rosé içiyoruz, Madame sıcaktan bunaldığı için evde oturuyor veya öğlen uykusuna yatıyor. C.’nin üzerinde çalışması gereken bir makalesi oluyor, o zaman ben Madame’ı alıp dışarı çıkıyorum. Ben yazı yazarken evi bana bırakıyorlar.

Madame ve ben gölge bir masa bulmuş, bir pastanede akşamüstü dinleniyoruz ve o sırada C.........

© Habertürk