Zaman zaman düşünce dünyamın ve kabullerimin dışındaki “sanat, edebiyat ve düşünce” etkinliklerini okurum, izlerim.

Hemen sözün başında bir gözlemimi paylaşmak istiyorum:

Kim, nerede ne yaparsa yapsın, hangi ideolojinin taşıyıcısı olursa olsun, sonuçta insandır ve insan olmanın getirmiş olduğu fikirlerini, duygu ve düşüncelerini dışa dökmek zorundadır. Fikir ve duygular ne kadar temiz, saf ve naif olursa olsun, dökülen kap paslı ise zehir etkisi yapar. Burada sadece bireyin tercihi alınmaz, toplumun tercihi de önemlidir.

Şunu demek istiyorum:

İnsan sadece madde boyutuyla yaşayamaz. O, aynı zamanda maddeyi de aşmak ve duygularını dile getirmek zorunda hisseder kendini. (Hemen parantez içinde söyleyeyim; bir akşam vakti, “haydi gel şöyle bir dağıtalım.” diye meyhaneye koşan insanlar, tabiri caizse “nefs anestezisi”ne yatmış elemanlardır, diye düşünüyorum. Bu davranış “olduran” davranış değildir elbet.)

Alır sazı eline bir ağıt, bir türkü dillendirir ve ardından gözyaşı döker. Bunun adı, maddenin içindeki metafiziktir. Yani maddenin içindeki daha ince madde. Mısır unu değil de nişasta. Ruh dünyasında, düşünce algısında maddeyi aşamıyor; çünkü onu aşacak bilgi ve donanımdan yoksundur. Bir kısır döngüdür, sürüp gidiyor ve bu kısır döngü insanı mutluluktan uzaklaştırıyor.

Geçmiş dönemde “sanatıyla, edebiyatıyla; fikir ve düşünceleriyle” öne çıkmış birilerini anacaksa aynı yola başvurur; somut dünyasının kapısını........

© Haber7